Aile, gençler için daha da kıymetli
Yetişkinler için gençlere dair en tanınan konulardan biri onların ebeveynleri ile olan ilgileridir. Bu bağlantıda yaşanan tansiyonlar üzerine kuşaklardır uzun uzun yazıldı, çizildi, konuşuldu. “Şimdiki gençler” daima olarak mercek altına alındı. Son birkaç on yılda da kuşakları harfler ile çağırıyoruz, ironik bir biçimde de Z harfindeyiz, umarım insan jenerasyonunun sonuna gelmemişizdir! (her neyse ki sanırım alfa kuşağı ile taze bir başlangıç yapıyoruz!)
Şimdiki gençlerin evvelki birkaç kuşaktan farklı bir müddetçten geçtiklerini kabul edelim, onlar gençliklerini küresel pandemi şartları altında yaşıyorlar. Bu gerçek, onların yaşlarından dolayı yaşadıkları doğal tansiyonları diğer türlü etkiliyor. örneğin onlar için en değerli bahis sıhhat, salgın varken bu bir yandan hiç şaşırtan değil lakin öteki yandan da olağan şartlarda bu yaş kümesinden beklenmedik bir cevap. Etraflarında Kovid-19 sebebi ile ömrünü kaybedenleri duydukça, okudukça ailelerine daha fazla değer vermeye başlamaları da şaşırtan değil.
Her iki gençten biri anne-babası ile münasebetlerinin âlâ olduğunu belirtiyor, o iki gençten başkası ise bu bağlantıyı ne güzel ne de berbat olarak tanımlıyor. Bu hususta uzman değilim elbette lakin bir ebeveyn olarak bunu çok sağlıklı bulduğumu söylemek istiyorum. Pandemi sürecinde uzun vakit meskende kalmak zorunda olmak bir daha her iki gençten birine bakılırsa ailesi ile münasebetini olumsuz etkilemiş, bu süreçte bağın olumlu etkilendiğini söyleyenlerin oranı yalnızca onda bir. şimdi gençlerin yarısı, ailelerin onların kararlarını destekliyor olduğunu, kendisi ile gurur duyduklarını tabir ediyor. Öbür yarısı ise kararlarının ya desteklenmediğini ya da bu mevzuda ortada bir noktada olduklarını belirtiyorlar. Bu farklılıklara karşın kendilerini ailelerinin yanında inançta hissedenlerin oranı yüksek, her on gençten yedisi bu türlü hissediyor. Ailelerin bu sorumluğun farkında olmalarını ve hakkını vermelerini diliyorum.
Gençlik doğal olarak “gelecek” çağrışımı yapan bir sözcük. Pandemi gençliği maalesef geleceğinden telaşlı. Her on gençten altısı geleceğinden telaş duyduğunu belirtiyor. Bilhassa de eğitim, işsizlik ve kadın-erkek eşitliği bahislerini önemsiyorlar. Gelecekteki iş hayatlarına dair beklentilerinde yaşlarının verdiği heyecanı, yüreği nazaranbiliyoruz, her on gençten altısı kendi işini kurma hayali kuruyor. Birkaç kuşak öncesinde rakipsiz tercih olan kamu kurumları gerilerde kalmış durumda, devlet vazifesi lakin her beş gençten birine cazip geliyor.
Geleceğe hazırlanırken bugünü önemli biçimde toplumsal medyada geçirdiklerini belirteyim. Uyku harici vakit içinderının ortalama beşte birini toplumsal medya kullanarak geçiriyorlar, yaklaşık 3.5 saat. Yemek, okul, yol üzere öbür vakit içinderı da dikkate alırsak toplumsal medyanın hayatlarında kapladıkları alanın aslında ne düzeyde olduğunu daha yeterli kestirebiliriz. Bu da vaktimizin bir öbür gerçeği. Bu kadar büyük bir içerik bombardımanı varken daha farklı bir sonuç beklememek lazım bence. Toplumsal medyada sunulan içeriklerin, bu alanda şirketler, devletler yahut memleketler arası kuruluşlarca yapılacak düzenlemelerin, ve nihayetinde o meşhur “algoritmaların” önümüzdeki on yılda izleyeceği seyir, “gelecek” için birinci derecede belirleyici öge olacak.
Yetişkinler için gençlere dair en tanınan konulardan biri onların ebeveynleri ile olan ilgileridir. Bu bağlantıda yaşanan tansiyonlar üzerine kuşaklardır uzun uzun yazıldı, çizildi, konuşuldu. “Şimdiki gençler” daima olarak mercek altına alındı. Son birkaç on yılda da kuşakları harfler ile çağırıyoruz, ironik bir biçimde de Z harfindeyiz, umarım insan jenerasyonunun sonuna gelmemişizdir! (her neyse ki sanırım alfa kuşağı ile taze bir başlangıç yapıyoruz!)
Şimdiki gençlerin evvelki birkaç kuşaktan farklı bir müddetçten geçtiklerini kabul edelim, onlar gençliklerini küresel pandemi şartları altında yaşıyorlar. Bu gerçek, onların yaşlarından dolayı yaşadıkları doğal tansiyonları diğer türlü etkiliyor. örneğin onlar için en değerli bahis sıhhat, salgın varken bu bir yandan hiç şaşırtan değil lakin öteki yandan da olağan şartlarda bu yaş kümesinden beklenmedik bir cevap. Etraflarında Kovid-19 sebebi ile ömrünü kaybedenleri duydukça, okudukça ailelerine daha fazla değer vermeye başlamaları da şaşırtan değil.
Her iki gençten biri anne-babası ile münasebetlerinin âlâ olduğunu belirtiyor, o iki gençten başkası ise bu bağlantıyı ne güzel ne de berbat olarak tanımlıyor. Bu hususta uzman değilim elbette lakin bir ebeveyn olarak bunu çok sağlıklı bulduğumu söylemek istiyorum. Pandemi sürecinde uzun vakit meskende kalmak zorunda olmak bir daha her iki gençten birine bakılırsa ailesi ile münasebetini olumsuz etkilemiş, bu süreçte bağın olumlu etkilendiğini söyleyenlerin oranı yalnızca onda bir. şimdi gençlerin yarısı, ailelerin onların kararlarını destekliyor olduğunu, kendisi ile gurur duyduklarını tabir ediyor. Öbür yarısı ise kararlarının ya desteklenmediğini ya da bu mevzuda ortada bir noktada olduklarını belirtiyorlar. Bu farklılıklara karşın kendilerini ailelerinin yanında inançta hissedenlerin oranı yüksek, her on gençten yedisi bu türlü hissediyor. Ailelerin bu sorumluğun farkında olmalarını ve hakkını vermelerini diliyorum.
Gençlik doğal olarak “gelecek” çağrışımı yapan bir sözcük. Pandemi gençliği maalesef geleceğinden telaşlı. Her on gençten altısı geleceğinden telaş duyduğunu belirtiyor. Bilhassa de eğitim, işsizlik ve kadın-erkek eşitliği bahislerini önemsiyorlar. Gelecekteki iş hayatlarına dair beklentilerinde yaşlarının verdiği heyecanı, yüreği nazaranbiliyoruz, her on gençten altısı kendi işini kurma hayali kuruyor. Birkaç kuşak öncesinde rakipsiz tercih olan kamu kurumları gerilerde kalmış durumda, devlet vazifesi lakin her beş gençten birine cazip geliyor.
Geleceğe hazırlanırken bugünü önemli biçimde toplumsal medyada geçirdiklerini belirteyim. Uyku harici vakit içinderının ortalama beşte birini toplumsal medya kullanarak geçiriyorlar, yaklaşık 3.5 saat. Yemek, okul, yol üzere öbür vakit içinderı da dikkate alırsak toplumsal medyanın hayatlarında kapladıkları alanın aslında ne düzeyde olduğunu daha yeterli kestirebiliriz. Bu da vaktimizin bir öbür gerçeği. Bu kadar büyük bir içerik bombardımanı varken daha farklı bir sonuç beklememek lazım bence. Toplumsal medyada sunulan içeriklerin, bu alanda şirketler, devletler yahut memleketler arası kuruluşlarca yapılacak düzenlemelerin, ve nihayetinde o meşhur “algoritmaların” önümüzdeki on yılda izleyeceği seyir, “gelecek” için birinci derecede belirleyici öge olacak.