Aldatan kocasının yüzünü tırnaklarıyla çizdi! Yargıtay’dan büyük şok
İçtihat Bülteni’nden edinilen bilgiye nazaran, 1982 yılında evlenen H.Ş., Aile Mahkemesi’ne müracaat ederek eşinin evliliğin birinci senelerından itibaren kendisine ve ailesine karşı saygısız davrandığını, toplum ortasında küçük düşürdüğünü, bu olumsuz tavır ve davranışlarının 2000’li senelerda ruhsal rahatsızlığa dönüşmeye başladığını, sebepsiz yere arbedeler çıkardığını öne sürerek boşanmak istedi.
Başka yaşadıkları periyotlarda davacı bayan N.Ş.’nin iş yerine gelerek rezalet çıkardığını, tasvip edilmeyecek biçimde bir hayat üslubu benimsediğini, evlilik birliği devam ederken manevi tazminat ve nafaka davaları açtığını, müvekkilini haksız yere ceza yargılamalarına mevzu ettiğini ileri sürerek tarafların boşanmalarına karar verilmesini talep etti. Davalı bayan N.Ş ise tüm argümanları inkârla, her iki tarafın da ikinci evliliği olduğunu, davacının birinci evliliğinden bir kızı bulunduğunu, müvekkilinin davacının kızına iki yaşından evleninceye kadar öz anne üzere baktığını anlattı. Evlenmedilk evvelce davacının bayağı bir terzi olduğunu, evlendikten daha sonra ailesinden kalan yüklü ölçüdeki mirası kullanarak dokuma fabrikaları açtığını, daha sonrasında ise davacı kocanın diğer bir bayanla yaşamaya başladığını tez etti. Davanın reddine aksi hâlde ise 5 bin TL tedbir-yoksulluk nafakası ile 150 bin TL maddi, 150 bin TL manevi tazminat ödenmesine karar verilmesini savundu. Mahkeme, davanın reddine hükmetti. Yargıtay 2. Hukuk Dairesi, sonucu bozdu. Aile Mahkemesi, birinci sonucunda direnince evrak bu kere Yargıtay Hukuk genel Kurulu’nun önüne gitti. Şura; saatler süren müzakereler daha sonrası emsal nitelikte bir karara imza attı.
Oy oldukçaluğu ile alınan kararda, aldatılan hanımın tırnağı ile kocasının yüzünü yaralamasını kusurlu buldu. Kararda şu biçimde denildi: “Sadakat yükümlülüğüne alışılmamış davranışıyla ağır kusurlu davacı karşısında, eşiyle arbede eden ve hengame esnasında tırnağı ile eşinin yüzünü yaralayan davalı bayan az da olsa kusurludur. Türk Uygar Kanunu’nun 166/2. unsuruna nazaran boşanmayı isteyebilmek için büsbütün kusursuz ya da az kusurlu olunması gerekmeyip daha fazla kusurlu bulunan tarafın dahi dava hakkı bulunmaktadır. Ne var ki, bu biçimde bir durumda az kusurlu eşin davaya itiraz hakkı bulunmaktadır. Yapılan düzenlemeyle davalıya bu yolla bir itiraz hakkı tanınmış olmakla birlikte, bu hakkın berbata kullanılmasının yaptırımı da birebir kararda belirtilmiştir. Hakikaten de, TMK’nın 166/2. unsurunun son cümlesine göre yapılan itiraz, hakkın berbata kullanılması niteliğinde ise ve evlilik birliğinin devamında davalı ve çocuklar bakımından korunmaya paha bir fayda kalmamışsa boşanmaya karar verilmesi gerekmektedir. Somut olayda davalının davaya karşı çıkmasının hakkın berbata kullanılması niteliğinde olduğu, hâl bu biçimde olunca taraflar içinde ortak ömrü temelinden sarsacak derecede ve birliğin devamına imkân vermeyecek nitelikte geçimsizliğin var olduğu, olayların akışı karşısında davacının dava açmakta haklı olduğu ve bu kaideler altında eşleri birlikte yaşamaya zorlamanın kanunen mümkün olmadığı açıktır. Hukuk Genel Konseyinde yapılan görüşmeler sırasında bayan eşin boşanmaya sebep olan olaylarda reaksiyon niteliğinde sayılabilecek kusurlu bir davranışının dâhi bulunmadığı, ötürüsıyla tam kusurlu davacının davasının reddine karar verilmesinin kararı prestiji ile isabetli olduğu, mahkemece verilen direnme sonucunın bu değişik münasebet ile onanması gerektiği görüşü ileri sürülmüş ise de bu görüş, Şura çoğunluğunca üstte belirtilen niçinlerle benimsenmemiştir. Mahkeme sonucunın bozulmasına oy oldukcaluğu ile hükmedilmiştir:”
İçtihat Bülteni’nden edinilen bilgiye nazaran, 1982 yılında evlenen H.Ş., Aile Mahkemesi’ne müracaat ederek eşinin evliliğin birinci senelerından itibaren kendisine ve ailesine karşı saygısız davrandığını, toplum ortasında küçük düşürdüğünü, bu olumsuz tavır ve davranışlarının 2000’li senelerda ruhsal rahatsızlığa dönüşmeye başladığını, sebepsiz yere arbedeler çıkardığını öne sürerek boşanmak istedi.
Başka yaşadıkları periyotlarda davacı bayan N.Ş.’nin iş yerine gelerek rezalet çıkardığını, tasvip edilmeyecek biçimde bir hayat üslubu benimsediğini, evlilik birliği devam ederken manevi tazminat ve nafaka davaları açtığını, müvekkilini haksız yere ceza yargılamalarına mevzu ettiğini ileri sürerek tarafların boşanmalarına karar verilmesini talep etti. Davalı bayan N.Ş ise tüm argümanları inkârla, her iki tarafın da ikinci evliliği olduğunu, davacının birinci evliliğinden bir kızı bulunduğunu, müvekkilinin davacının kızına iki yaşından evleninceye kadar öz anne üzere baktığını anlattı. Evlenmedilk evvelce davacının bayağı bir terzi olduğunu, evlendikten daha sonra ailesinden kalan yüklü ölçüdeki mirası kullanarak dokuma fabrikaları açtığını, daha sonrasında ise davacı kocanın diğer bir bayanla yaşamaya başladığını tez etti. Davanın reddine aksi hâlde ise 5 bin TL tedbir-yoksulluk nafakası ile 150 bin TL maddi, 150 bin TL manevi tazminat ödenmesine karar verilmesini savundu. Mahkeme, davanın reddine hükmetti. Yargıtay 2. Hukuk Dairesi, sonucu bozdu. Aile Mahkemesi, birinci sonucunda direnince evrak bu kere Yargıtay Hukuk genel Kurulu’nun önüne gitti. Şura; saatler süren müzakereler daha sonrası emsal nitelikte bir karara imza attı.
Oy oldukçaluğu ile alınan kararda, aldatılan hanımın tırnağı ile kocasının yüzünü yaralamasını kusurlu buldu. Kararda şu biçimde denildi: “Sadakat yükümlülüğüne alışılmamış davranışıyla ağır kusurlu davacı karşısında, eşiyle arbede eden ve hengame esnasında tırnağı ile eşinin yüzünü yaralayan davalı bayan az da olsa kusurludur. Türk Uygar Kanunu’nun 166/2. unsuruna nazaran boşanmayı isteyebilmek için büsbütün kusursuz ya da az kusurlu olunması gerekmeyip daha fazla kusurlu bulunan tarafın dahi dava hakkı bulunmaktadır. Ne var ki, bu biçimde bir durumda az kusurlu eşin davaya itiraz hakkı bulunmaktadır. Yapılan düzenlemeyle davalıya bu yolla bir itiraz hakkı tanınmış olmakla birlikte, bu hakkın berbata kullanılmasının yaptırımı da birebir kararda belirtilmiştir. Hakikaten de, TMK’nın 166/2. unsurunun son cümlesine göre yapılan itiraz, hakkın berbata kullanılması niteliğinde ise ve evlilik birliğinin devamında davalı ve çocuklar bakımından korunmaya paha bir fayda kalmamışsa boşanmaya karar verilmesi gerekmektedir. Somut olayda davalının davaya karşı çıkmasının hakkın berbata kullanılması niteliğinde olduğu, hâl bu biçimde olunca taraflar içinde ortak ömrü temelinden sarsacak derecede ve birliğin devamına imkân vermeyecek nitelikte geçimsizliğin var olduğu, olayların akışı karşısında davacının dava açmakta haklı olduğu ve bu kaideler altında eşleri birlikte yaşamaya zorlamanın kanunen mümkün olmadığı açıktır. Hukuk Genel Konseyinde yapılan görüşmeler sırasında bayan eşin boşanmaya sebep olan olaylarda reaksiyon niteliğinde sayılabilecek kusurlu bir davranışının dâhi bulunmadığı, ötürüsıyla tam kusurlu davacının davasının reddine karar verilmesinin kararı prestiji ile isabetli olduğu, mahkemece verilen direnme sonucunın bu değişik münasebet ile onanması gerektiği görüşü ileri sürülmüş ise de bu görüş, Şura çoğunluğunca üstte belirtilen niçinlerle benimsenmemiştir. Mahkeme sonucunın bozulmasına oy oldukcaluğu ile hükmedilmiştir:”