Evvel kanser daha sonra deprem! ‘Ben bir mucizeyim’
İzmir’de geçen yıl meydana gelen 6.6 büyüklüğündeki sarsıntının yıl dönümüne günler kala, İstek Beyefendi Apartmanı’ndan kaçarak enkaz altında kalmaktan kurtulan Olcay Maşa, o anları DHA’ya anlattı. Seferihisar’da oturan kız kardeşi Seda Maşa Özüdoğru (35) ile manzaralı konuştuğu sırada sarsıntısı yaşayan kimya öğretmeni Olcay Maşa, 37 kişinin hayatını yitirdiği binadan yara almadan kurtuldu. 1995 yılında, 2 yıl tedavi görüp lenf kanserini yenen Olcay Maşa, bu biçimdece ikinci defa vefattan kurtulduğunu söylemiş oldu.
Zelzelenin akabinde uzun mühlet ruhsal dayanak aldığını ve bu travmayı sıkıntı atlattığını belirten Olcay Maşa, “Depremin birkaç saniye evvelden Seferihisar’daki kız kardeşimi imajlı aramıştım. İmajdaki kardeşim ‘abla, zelzele oluyor’ dedi. Onun nasıl sallandığını telefonda gördük. O an bizde bir şey yoktu. Saniyeler ortasında altımızdan bir dalga hareketi oldu. Odadaki 5 kişi, koşmaya başladık. Binadaki öbür beşerler, sarsıntısı anlayamamıştı. Bizim en büyük bahtımız; manzaralı konuşmada zelzelesi evvelinde görmemiz oldu” dedi.
‘KOŞARKEN YERE DÜŞTÜM, ABLAM KALDIRDI’
İzmir’de 117 kişinin hayatını yitirdiği büyük sarsıntının yaşandığı geçen 30 Ekim’de ablası Neslihan Maşa’nın denetimi için İstek Beyefendi Apartmanı’nın birinci katındaki diş polikliniğine gittiklerini söyleyen Olcay Maşa, Bayraklı’da oturmadıklarını lakin diş doktorunu tanıdıkları için tercih ettiklerini belirtti.
Maşa, imajlı konuşma yardımıyla zelzelesi birkaç saniye evvelce fark edip koşmaya başladıklarını belirterek “Herkes panik halindeydi, yalnızca koşmaya odaklandık. Diş polikliniğinin en uzak köşesindeydik ve labirent üzere koridorda koşarken duvarlar, sağlı, sollu önümüze eğiliyordu. Kapıdan çıkıp merdivenlere geldiğimizde yerler, moloz doluydu. Bir an yere düştüm. Kalkamayacağımı düşündüm zira hayli büyük bir sarsıntıydı. Tek başıma kalkmam mümkün değildi. Ablam, beni kaldırdı. Basamakları ikişer, üçer indim. Duvarlar patır patır açılıyordu. Üzerimize molozlar düşüyordu. Ardımdan kuvvetli bir ses ile toz bulutunun geldiğini hissettim. Bu toz bulutundan kaçmaya çalışıyordum. Tüm gücümüzle kendimizi dışarıya attık. Gözümün ucuyla ablamı takip ediyordum. Bir orta baktığımda ablam yoktu. Durdum, sessizlik oluştu. Güya vefat sessizliğiydi. Her yer toz bulutu, hiç bir şey gözükmüyordu. Bu ortada ablam, bana seslendi. ‘Olcay, Olcay’ diye seslendiğini duydum. Son çıkan ben ve oydu güya. Bina bir anda aşağı indi. Poliklinikteki tüm odalar doluydu, bekleyen hastalar vardı. Yalnızca bizim odadakiler kurtuldu” sözlerini kullandı.
‘BEN BİR MUCİZEYİM’
Kanseri yendikten daha sonra ikinci sefer vefatla burun buruna geldiğini tabir eden Maşa, binadan bir arada kaçtıkları ablası Neslihan Maşa’nın Almanya’da yaşadığını ve takviye almaya devam ettiğini lisana getirdi. Maşa, “Depremden daha sonra 10 gün uykusuzdum daha sonra dedim ki; ben bir mucizeyim. Olcay kendini düşün. İçerde kalanları düşündükçe baktım ki, psikolojimi düzeltemeyeceğim. Onlar için hayli büyük bir acı ancak bu türlü kendimi toparlayamayacağımı gördüm. O anlar, ortada aklıma geldiğinde çabucak silmeye çalışıp hoş şeyler düşünüyorum. Diş tabibi bizim daima gittiğimiz ve öteki bir binada muayenehanesi olan bir tanesiydi. Kendileri randevu değiştirdi. İstek Beyefendi Apartmanı’ndaki yere sabah 11.00’de çağırdılar daha sonra bir kere daha arayıp 14.00’te gelmemizi istediler. Bizi resmen zelzele saatinde çağırmışlar” dedi.
‘ŞİMDİ BİRBİRİMİZE DAHA ÇOK SARILIYORUZ’
O gün bir ziyaret için gittiği Seferihisar’da ablalarının hayatını kurtaran fizik öğretmeni Seda Maşa Özüdoğru da zelzeleden daha sonra birbirlerine daha sıkı bağlandıklarını söylemiş oldu. Özüdoğru şunları anlattı:
“Deprem anında müstakil bir konutta olmama karşın epeyce kuvvetli bir zelzele olduğunu hissettim. O anda ablamla imajlı konuşuyorduk. ‘Deprem oluyor’ diye istemsizce çığlık attım. Bir anda manzara kesildi. Bulunduğum bina yıkılmadığı için onların olduğu binanın yıkılacağını da hiç düşünemedim. Neslihan ablam, bana yaklaşık 15-20 dakika daha sonra ulaştı. ‘Bizim bulunduğumuz bina yıkıldı’ dedi. O an, enkaz altında olduğunu düşündüm. Saniyeler ortasında nasıl gelebileceğimi düşündüm. Ablam, ‘Gelme, biz kurtulduk’ dedi. Birfazlaca kişi enkaz altında kaldı. Ayda bebek mucizesiyle karşılaştık lakin annesi vefat etti. Birebir şeyler bizim başımıza da gelebilirdi. Bu olayın üzerinden 1 yıl geçmiş bile. Vakit ne çabuk geçmiş. Artık birbirimize daha fazlaca sarılıyoruz. Zira mevt burnumuzun tabanına kadar gelmişti.”
İzmir’de geçen yıl meydana gelen 6.6 büyüklüğündeki sarsıntının yıl dönümüne günler kala, İstek Beyefendi Apartmanı’ndan kaçarak enkaz altında kalmaktan kurtulan Olcay Maşa, o anları DHA’ya anlattı. Seferihisar’da oturan kız kardeşi Seda Maşa Özüdoğru (35) ile manzaralı konuştuğu sırada sarsıntısı yaşayan kimya öğretmeni Olcay Maşa, 37 kişinin hayatını yitirdiği binadan yara almadan kurtuldu. 1995 yılında, 2 yıl tedavi görüp lenf kanserini yenen Olcay Maşa, bu biçimdece ikinci defa vefattan kurtulduğunu söylemiş oldu.
Zelzelenin akabinde uzun mühlet ruhsal dayanak aldığını ve bu travmayı sıkıntı atlattığını belirten Olcay Maşa, “Depremin birkaç saniye evvelden Seferihisar’daki kız kardeşimi imajlı aramıştım. İmajdaki kardeşim ‘abla, zelzele oluyor’ dedi. Onun nasıl sallandığını telefonda gördük. O an bizde bir şey yoktu. Saniyeler ortasında altımızdan bir dalga hareketi oldu. Odadaki 5 kişi, koşmaya başladık. Binadaki öbür beşerler, sarsıntısı anlayamamıştı. Bizim en büyük bahtımız; manzaralı konuşmada zelzelesi evvelinde görmemiz oldu” dedi.
‘KOŞARKEN YERE DÜŞTÜM, ABLAM KALDIRDI’
İzmir’de 117 kişinin hayatını yitirdiği büyük sarsıntının yaşandığı geçen 30 Ekim’de ablası Neslihan Maşa’nın denetimi için İstek Beyefendi Apartmanı’nın birinci katındaki diş polikliniğine gittiklerini söyleyen Olcay Maşa, Bayraklı’da oturmadıklarını lakin diş doktorunu tanıdıkları için tercih ettiklerini belirtti.
Maşa, imajlı konuşma yardımıyla zelzelesi birkaç saniye evvelce fark edip koşmaya başladıklarını belirterek “Herkes panik halindeydi, yalnızca koşmaya odaklandık. Diş polikliniğinin en uzak köşesindeydik ve labirent üzere koridorda koşarken duvarlar, sağlı, sollu önümüze eğiliyordu. Kapıdan çıkıp merdivenlere geldiğimizde yerler, moloz doluydu. Bir an yere düştüm. Kalkamayacağımı düşündüm zira hayli büyük bir sarsıntıydı. Tek başıma kalkmam mümkün değildi. Ablam, beni kaldırdı. Basamakları ikişer, üçer indim. Duvarlar patır patır açılıyordu. Üzerimize molozlar düşüyordu. Ardımdan kuvvetli bir ses ile toz bulutunun geldiğini hissettim. Bu toz bulutundan kaçmaya çalışıyordum. Tüm gücümüzle kendimizi dışarıya attık. Gözümün ucuyla ablamı takip ediyordum. Bir orta baktığımda ablam yoktu. Durdum, sessizlik oluştu. Güya vefat sessizliğiydi. Her yer toz bulutu, hiç bir şey gözükmüyordu. Bu ortada ablam, bana seslendi. ‘Olcay, Olcay’ diye seslendiğini duydum. Son çıkan ben ve oydu güya. Bina bir anda aşağı indi. Poliklinikteki tüm odalar doluydu, bekleyen hastalar vardı. Yalnızca bizim odadakiler kurtuldu” sözlerini kullandı.
‘BEN BİR MUCİZEYİM’
Kanseri yendikten daha sonra ikinci sefer vefatla burun buruna geldiğini tabir eden Maşa, binadan bir arada kaçtıkları ablası Neslihan Maşa’nın Almanya’da yaşadığını ve takviye almaya devam ettiğini lisana getirdi. Maşa, “Depremden daha sonra 10 gün uykusuzdum daha sonra dedim ki; ben bir mucizeyim. Olcay kendini düşün. İçerde kalanları düşündükçe baktım ki, psikolojimi düzeltemeyeceğim. Onlar için hayli büyük bir acı ancak bu türlü kendimi toparlayamayacağımı gördüm. O anlar, ortada aklıma geldiğinde çabucak silmeye çalışıp hoş şeyler düşünüyorum. Diş tabibi bizim daima gittiğimiz ve öteki bir binada muayenehanesi olan bir tanesiydi. Kendileri randevu değiştirdi. İstek Beyefendi Apartmanı’ndaki yere sabah 11.00’de çağırdılar daha sonra bir kere daha arayıp 14.00’te gelmemizi istediler. Bizi resmen zelzele saatinde çağırmışlar” dedi.
‘ŞİMDİ BİRBİRİMİZE DAHA ÇOK SARILIYORUZ’
O gün bir ziyaret için gittiği Seferihisar’da ablalarının hayatını kurtaran fizik öğretmeni Seda Maşa Özüdoğru da zelzeleden daha sonra birbirlerine daha sıkı bağlandıklarını söylemiş oldu. Özüdoğru şunları anlattı:
“Deprem anında müstakil bir konutta olmama karşın epeyce kuvvetli bir zelzele olduğunu hissettim. O anda ablamla imajlı konuşuyorduk. ‘Deprem oluyor’ diye istemsizce çığlık attım. Bir anda manzara kesildi. Bulunduğum bina yıkılmadığı için onların olduğu binanın yıkılacağını da hiç düşünemedim. Neslihan ablam, bana yaklaşık 15-20 dakika daha sonra ulaştı. ‘Bizim bulunduğumuz bina yıkıldı’ dedi. O an, enkaz altında olduğunu düşündüm. Saniyeler ortasında nasıl gelebileceğimi düşündüm. Ablam, ‘Gelme, biz kurtulduk’ dedi. Birfazlaca kişi enkaz altında kaldı. Ayda bebek mucizesiyle karşılaştık lakin annesi vefat etti. Birebir şeyler bizim başımıza da gelebilirdi. Bu olayın üzerinden 1 yıl geçmiş bile. Vakit ne çabuk geçmiş. Artık birbirimize daha fazlaca sarılıyoruz. Zira mevt burnumuzun tabanına kadar gelmişti.”