Haydi gel buluşalım o eski günlerde
Efnan Atmaca – Dost sohbetlerinin alışılagen repliği: “Bizim vaktimizde her şey farklıydı, daha hoştu.” Yaşımız kemale ermeden işittiğimiz bu laf hangimizin hududuna dokunmadı ki! Fakat ne tuhaftır ki belirli bir yaşa gelince bu replik ağzımızdan çıkarken yakaladık kendimizi. bir daha bir dost sohbetinde bizim zamanımızdaki cümbüş ömründen bahsediyorduk ki aklımıza İstanbul’un “eğlence”nin başşehri olduğu yıllar geldi. 90’lardan bahsediyorum şüphesiz. İstanbul’da üç farklı cümbüş sınırı vardı o senelerda. Boğaz sınırında denize nazır yerler arzı endam ederdi. Pasha daha sonra Laila olmuştu. daha sonra Reina katıldı oraya. Gerideki Zihni Bar ise biraz daha kallavi arkadaşların tercihiydi. Fakat o çizgideki en unutulmaz yer She’ydi elbette. Arnavutköy’deki bu küçük yer ne büyük kıssalar yaşattı müdavimlerine. Öteki sınır Etiler’di. Popülerliklerini günümüzde de koruyan müzikçilerin programları olurdu oradaki yerlerde. Şaziye, Dalmaz, Türkçe Bar bir çırpıda sayabileceklerim. Kenan Doğulu’yu, Serdar Ortaç’ı, Hakan Altun’u daima oralarda dinledi gençler. Lakin bence oranın en alışılmamış ve gidilmeye doyulmayan yeri Cool’du. Depeche Mode’un Türkiye şubesi Chantage çıkardı ve kümenin unutulmaz müziklerini yorumlardı. Ve olağan olarak Beyoğlu!
Tabelası anlatıyor
Biz rotayı Beyoğlu’na çevirelim. Herkesi kucaklayan Beyoğlu’na… Rock müziği sevenlerin haydi tabirimi maruz görün biraz daha bıçkın, asi, protest gençlerin takıldığı yerdi, İstanbul’un merkezi. Ancak en değerlisi Türkiye’nin müziğine istikamet verenlerin birinci talihi bulduğu yerlerle doluydu. Ben yaşım prestijiyle köprü altındaki Kemancı’ya epey fazla gidemeyip oranın kıssalarıyla büyüdüm. Tüm rüştümü ispat edip artık yolum Kemancı’ya düşecek derken bir yangında hayallerim kül oldu. Fakat acısını yeni yerinde çıkardım. Şebnem Ferah, Hasret Tekin, Kaan Tangöze, Teoman Yakupoğlu üzere bir fazlaca ismi birinci kere Kemancı sahnesinde dinledik. Yaşıtlarım düzeltmeden ‘alt Kemancı’ diye de belirteyim. Yalnızca Kemancı değildi olağan olarak genç müzisyenlere kucak açan Beyoğlu’nda. Mojo ve Hayal Kahvesi de birebir misyonla bilhassa Türk rock müziğine fazlaca hizmet etti. Pekala ne var bugün artık onların yerinde. Herkes Beyoğlu değişti diye şikâyet ederken biz de “Değişen ben miyim yoksa Beyoğlu mu?” sorusunun peşine düştük. Kemancı’nın yerinde bir daha bir kulüp var, var bulunmasına lakin tabelasından bile eski misyonunu taşımadığı aşikâr oluyor. Duman’ı dinlemeye koşa koşa gidilen Mojo desen artık yok. Her hafta diğer ünlü bir ismi ağırlayan Hayal Kahvesi, hayallerde kalmış. Hüzün kaplayınca içimi nostaljik seyahate devam ettim, Beyoğlu’nun art sokaklarında birinci gençliğimi aramaya başladım. Eski Beyrut vardı bu biçimdelar; ucuz içecek, keyifli müzik vaat ederdi. Vaadini de yerine getirirdi. Fiyatsız girişiyle kalplere taht kuran Godet, sabaha kadar başımızı sokacak bir yer aradığımızda kucak açan Jazz Stop… Andon’un yerini çıkaramadım bile. O kadar kaybolmuş Taksim’in yeni çehresinde. Her yer bir anı. Ben yazarken bir epey arkadaşımı andım. Hatta elim telefona gitti, aradım, seslerini duydum. Siz de okurken geri dönmüşsünüzdür umarım o günlerinize: Aşklarınıza, kavgalarınıza, ayrılıklarınıza, dostluklarınıza… Ufaktan da olsa bir gülümseme belirmiştir yüzünüzde.
Eski dostlar yok değil
İşte tutun o gülümsemeyi, hiç bırakmayın! Zira geçmişten tanıdıklar var hâlâ tıpkı yerinde duran. Roxy direniyor örneğin. Sokağı yeterlice izbeleşmiş, belirli ki o parlak günleri geride kalmış ancak olanca anısıyla göz kırpıyor bir daha. Kapalı Bahçe o denli sağlam gizlenmiş ki kimse dokunamamış. bir daha sırlarını kendine saklayarak müdavimlerini ağırlıyor. fiyatlarıyla yüzü güldüren Eski 45’lik de dayananlardan. Bir orta rock müziğin yuvası oldu, bir orta aldı bizi geçmişin yumuşak müziklerine götürdü. Şu anda ne müzik çalıyor bilmiyorum lakin bu kadar yeni tabelanın içinde tanıdık bir isim görmek beni hayli keyifli etti. Asmaaltı satılığa çıkmış, Cambaz anılarını alıp kaçmış, Mono ne oldu bilen yok, Leman bir köşede boynunu bükmüş duruyor. Beyoğlu’nda benim aradığım gençliğim bulunmuyor. Lakin ben gençliğimi bulamadım diye Beyoğlu’na kızmaya hakkım var mı, bilmiyorum. Zira aklıma Sina Koloğlu’nun “Metal ve rock eski günlerini arıyor mu?” sorusuna Kemancı’da tekraren dinlediğim, Pentagram’dan hayranı olduğum Tarkan Gözübüyük’ün karşılığı geliyor: “Genellikle 15 ile 25 yaş ortası, dinlediğimiz müziklere en epey bağlandığımız yıllar. Dönüp eski albümleri dinlemek bize geçmişte hissettiklerimizi hatırlatıyor. Yeni müziklerde tıpkı hissi bulamayınca bir şeyler eksik kalıyor. Ne var ki bu her jenerasyon için geçerli. Aslında müzik akımları, eski günlerini aramıyor lakin biz arıyoruz.” Tahminen de müzik dinlediğimiz ve eğlendiğimiz yerleri arıyor olmak da birebir hissin bir modülü. O günlere ilişkin hisleri bulamayınca çabucak bugünü suçluyoruz. Aslında bugünün gençleri de buldukları yeni yerlerde ömrün keyfini çıkarıyorlar. Yeni yerlerde, yeni aşklar yaşanıyor, yeni anılar oluşuyor. Eskiyi arayan biziz galiba!
Efnan Atmaca – Dost sohbetlerinin alışılagen repliği: “Bizim vaktimizde her şey farklıydı, daha hoştu.” Yaşımız kemale ermeden işittiğimiz bu laf hangimizin hududuna dokunmadı ki! Fakat ne tuhaftır ki belirli bir yaşa gelince bu replik ağzımızdan çıkarken yakaladık kendimizi. bir daha bir dost sohbetinde bizim zamanımızdaki cümbüş ömründen bahsediyorduk ki aklımıza İstanbul’un “eğlence”nin başşehri olduğu yıllar geldi. 90’lardan bahsediyorum şüphesiz. İstanbul’da üç farklı cümbüş sınırı vardı o senelerda. Boğaz sınırında denize nazır yerler arzı endam ederdi. Pasha daha sonra Laila olmuştu. daha sonra Reina katıldı oraya. Gerideki Zihni Bar ise biraz daha kallavi arkadaşların tercihiydi. Fakat o çizgideki en unutulmaz yer She’ydi elbette. Arnavutköy’deki bu küçük yer ne büyük kıssalar yaşattı müdavimlerine. Öteki sınır Etiler’di. Popülerliklerini günümüzde de koruyan müzikçilerin programları olurdu oradaki yerlerde. Şaziye, Dalmaz, Türkçe Bar bir çırpıda sayabileceklerim. Kenan Doğulu’yu, Serdar Ortaç’ı, Hakan Altun’u daima oralarda dinledi gençler. Lakin bence oranın en alışılmamış ve gidilmeye doyulmayan yeri Cool’du. Depeche Mode’un Türkiye şubesi Chantage çıkardı ve kümenin unutulmaz müziklerini yorumlardı. Ve olağan olarak Beyoğlu!
Tabelası anlatıyor
Biz rotayı Beyoğlu’na çevirelim. Herkesi kucaklayan Beyoğlu’na… Rock müziği sevenlerin haydi tabirimi maruz görün biraz daha bıçkın, asi, protest gençlerin takıldığı yerdi, İstanbul’un merkezi. Ancak en değerlisi Türkiye’nin müziğine istikamet verenlerin birinci talihi bulduğu yerlerle doluydu. Ben yaşım prestijiyle köprü altındaki Kemancı’ya epey fazla gidemeyip oranın kıssalarıyla büyüdüm. Tüm rüştümü ispat edip artık yolum Kemancı’ya düşecek derken bir yangında hayallerim kül oldu. Fakat acısını yeni yerinde çıkardım. Şebnem Ferah, Hasret Tekin, Kaan Tangöze, Teoman Yakupoğlu üzere bir fazlaca ismi birinci kere Kemancı sahnesinde dinledik. Yaşıtlarım düzeltmeden ‘alt Kemancı’ diye de belirteyim. Yalnızca Kemancı değildi olağan olarak genç müzisyenlere kucak açan Beyoğlu’nda. Mojo ve Hayal Kahvesi de birebir misyonla bilhassa Türk rock müziğine fazlaca hizmet etti. Pekala ne var bugün artık onların yerinde. Herkes Beyoğlu değişti diye şikâyet ederken biz de “Değişen ben miyim yoksa Beyoğlu mu?” sorusunun peşine düştük. Kemancı’nın yerinde bir daha bir kulüp var, var bulunmasına lakin tabelasından bile eski misyonunu taşımadığı aşikâr oluyor. Duman’ı dinlemeye koşa koşa gidilen Mojo desen artık yok. Her hafta diğer ünlü bir ismi ağırlayan Hayal Kahvesi, hayallerde kalmış. Hüzün kaplayınca içimi nostaljik seyahate devam ettim, Beyoğlu’nun art sokaklarında birinci gençliğimi aramaya başladım. Eski Beyrut vardı bu biçimdelar; ucuz içecek, keyifli müzik vaat ederdi. Vaadini de yerine getirirdi. Fiyatsız girişiyle kalplere taht kuran Godet, sabaha kadar başımızı sokacak bir yer aradığımızda kucak açan Jazz Stop… Andon’un yerini çıkaramadım bile. O kadar kaybolmuş Taksim’in yeni çehresinde. Her yer bir anı. Ben yazarken bir epey arkadaşımı andım. Hatta elim telefona gitti, aradım, seslerini duydum. Siz de okurken geri dönmüşsünüzdür umarım o günlerinize: Aşklarınıza, kavgalarınıza, ayrılıklarınıza, dostluklarınıza… Ufaktan da olsa bir gülümseme belirmiştir yüzünüzde.
Eski dostlar yok değil
İşte tutun o gülümsemeyi, hiç bırakmayın! Zira geçmişten tanıdıklar var hâlâ tıpkı yerinde duran. Roxy direniyor örneğin. Sokağı yeterlice izbeleşmiş, belirli ki o parlak günleri geride kalmış ancak olanca anısıyla göz kırpıyor bir daha. Kapalı Bahçe o denli sağlam gizlenmiş ki kimse dokunamamış. bir daha sırlarını kendine saklayarak müdavimlerini ağırlıyor. fiyatlarıyla yüzü güldüren Eski 45’lik de dayananlardan. Bir orta rock müziğin yuvası oldu, bir orta aldı bizi geçmişin yumuşak müziklerine götürdü. Şu anda ne müzik çalıyor bilmiyorum lakin bu kadar yeni tabelanın içinde tanıdık bir isim görmek beni hayli keyifli etti. Asmaaltı satılığa çıkmış, Cambaz anılarını alıp kaçmış, Mono ne oldu bilen yok, Leman bir köşede boynunu bükmüş duruyor. Beyoğlu’nda benim aradığım gençliğim bulunmuyor. Lakin ben gençliğimi bulamadım diye Beyoğlu’na kızmaya hakkım var mı, bilmiyorum. Zira aklıma Sina Koloğlu’nun “Metal ve rock eski günlerini arıyor mu?” sorusuna Kemancı’da tekraren dinlediğim, Pentagram’dan hayranı olduğum Tarkan Gözübüyük’ün karşılığı geliyor: “Genellikle 15 ile 25 yaş ortası, dinlediğimiz müziklere en epey bağlandığımız yıllar. Dönüp eski albümleri dinlemek bize geçmişte hissettiklerimizi hatırlatıyor. Yeni müziklerde tıpkı hissi bulamayınca bir şeyler eksik kalıyor. Ne var ki bu her jenerasyon için geçerli. Aslında müzik akımları, eski günlerini aramıyor lakin biz arıyoruz.” Tahminen de müzik dinlediğimiz ve eğlendiğimiz yerleri arıyor olmak da birebir hissin bir modülü. O günlere ilişkin hisleri bulamayınca çabucak bugünü suçluyoruz. Aslında bugünün gençleri de buldukları yeni yerlerde ömrün keyfini çıkarıyorlar. Yeni yerlerde, yeni aşklar yaşanıyor, yeni anılar oluşuyor. Eskiyi arayan biziz galiba!