Otizmli çocuklar hayata bağlanıyor

admin

Administrator
Yetkili
Admin
Global Mod
Otizmli çocuklar hayata bağlanıyor
Meltem Günay – Nörogelişimsel bir farklılık olan otizmin görülme sıklığı her geçen gün artarken, şu andaki istatistiklere nazaran, her 54 çocuktan birine otizm tanısı temalıyor. halbuki birinci tanımlandığı senelerda bu oran her 10 bin çocukta birdi. Şu an ise tam sayı bilinmiyor. Lakin Türkiye’de 84 milyon nüfus olduğunu düşünürsek 1.5 milyonun üzerinde otizmli insan sayısı ortaya çıkıyor. Buna çekirdek aileyi de eklediğimizde Türkiye’de yaklaşık 5-5.5 milyonu etkileyen toplumsal bir olguyla karşı karşıyayız. En büyük sorun ise eğitim. Türkiye’de eğitim çağında 434 bin otizmli birey var ve bunların yalnızca yüzde 10’u eğitime erişebiliyor.

20 saat eğitim almalı

Otizmli çocukların mahzur durumlarına bakılırsa haftada en az 20, en epeyce 40 saat eğitim alması gerekiyor. Devlet ise şu anda ayda sekiz saat ferdî, dört saat küme olmak üzere 12 saatlik eğitim raporu bedelini ödüyor. Ailelerin en büyük korkusu çocuklarının eğitimden uzak kalmaları. Öbür bir dehşetleri ise bizden daha sonra çocuklarımıza ne olacak kanısı.

İşte onların bu kaygılarına deva olmak hedefiyle kurulan İzmir’in Menemen ilçesinde bulunan Sabahat Akşiray Özel Eğitim Uygulama Okulu, verdiği eğitim ve çalışmalarla Türkiye’deki otizmli çocuğa sahip ailelerinin göz bebeği. Çok istikametli eğitimler verilen okul için Türkiye’nin dört bir köşesinden otizmli çocuk sahibi olan Menemen’e gelirken akıllarındaki tek fikir “Çocuğum için her şeyi yaparım” oldu.


Otizm göçü alan okul

İzmir’in Menemen ilçesinde bulunan Sabahat Akşiray Özel Eğitim Uygulama Okulu, verdiği eğitim ve çalışmalarla Türkiye’deki otizmli çocuğa sahip ailelerin gözbebeği. 50 dönüm arazi üzerine şurası, etrafı ağaçlarla çevrili ve İzmir’e 40 kilometre uzaklıkta bir vaha üzere olan okulda 0-50 yaş içindeki otizm spectrum bozukluğu olan çocuklar ve yetişkin bireyler hayattan kopmadan kendi ayakları üzerinde durabilmeyi öğreniyor.

Okulda temel eğitimlerin yanı sıra Halk Eğitim Merkezi kursları da otizmli gençlere hizmet veriyor. Okulda şu anda 300 öğrenci eğitim alırken bunların 250’si Türkiye’nin dört bir köşesinden gelen ailelerin çocukları. Kendisi de 31 yıl evvel dünyaya gelen otizmli ikiz kızları yardımıyla otizmle tanışan okul müdürü, özel eğitimci İlknur Tarcan, hem kendi kıssasını hem okuldaki çalışmaları tıpkı vakitte otizmli çocukların ve ailelerin yaşadıklarını Milliyet’e anlattı.

Teşhis peşinde koştu

Özel eğitimci İlknur Tarcan, kendini otizmli çocuklara adayan bir eğitimci. 1990 yılında dünyaya gelen ikiz kızları Didem ve Gizem’in, olağan gelişimlerini sürdürürken bir anda kendi içlerine kapanmasıyla “sorun”un peşine düşmüş. Üç yaşındayken bakılırsavlendirme ile gittiği Almanya’da kızlarının yaşıtlarından farklılığını uygunca fark ettikten daha sonra ise tabip doktor gezmiş.

Çocuk psikoloğundan beyin cerrahına kadar kaç doktora gittiyse de tatmin edici karşılıklar alamamış. İkiz kızları Gizem ve Didem, altı yaşına geldiğinde ise bir arkadaşının okuduğu makaleden yola çıkarak makalenin yazıldığı kurumdaki hekimin kapısını çalmış. Birinci sefer bir tabibin kendisini anladığını ve “Sen haklısın, senin çocukların otizmli” söylemiş olduğini anlatan Tarcan, birinci sefer ismini duyduğu otizmle tam 32 yıldır hem kendi çocukları için tıpkı vakitte öbür çocuklar için çaba ediyor.

Teşhisin konulmasından daha sonra araştırmaya başladığı otizmle ilgili o periyot epeyce kısıtlı bilgilere ulaştığını ve ne yapacağını bilemediğini söyleyen Tarcan’a, tek dermanının çocuklarına daima özel eğitim verilmesi gerektiği anlatılmış. “Eğitimin peşinde koştuk” diyen Tarcan, ikiz kızlarına bir süre karma engelli çocukların gittiği bir okula göndermiş. misyon müddeti bitip Türkiye’ye döndüğünde ise kendini ve kızlarını tam bir çıkmazda bulmuş. Ancak ümitsizliğe düşmeden araştırmaya devam eden Tarcan, daha sonrasını ise şöyleki anlatıyor:

“Ankara’ya geldik kızlar sekiz yaşında lakin gidecekleri okul yok, otizmi bilen yok. Gazi Üniversitesi Özel Eğitim Bölümü’ne gittim, meramımı anlattım. ‘Beni ve çocuklarımı eğitecek öğretmenlere gereksinimim var’ dedim. Çok dayanak oldular, iki öğretmen konutumuza gelmeye başladı. Çocuklar karma eğitimi olan engelliler okuluna başladı lakin sıkıntılar büyüdü. ‘Bunu nasıl aşacağım’ derken ‘Bir otizm okulu açalım’ dediler. Ankara’da bir okulun bahçesinde devlete bağlı birinci otizm okulunu açtık. Kızlar buraya devam etmeye başladı, iki yıl hayli güzel gittiler. Lakin daha sonra ilköğretimden mezun olma yaşı gelince tekrar başa döndük. Yeniden okul yok, yine okul yok.”

Öbür tahlillerin peşine düşen Tarcan, bu kere İzmir’in Menemen ilçesindeki Sabahat Akşiray Özel Eğitim Uygulama Okulu’nu bulmuş. Okula gelip konuştuğunda ise kızları için yanlışsız yerin burası olduğuna karar verip her şeyi Ankara’da bırakarak Menemen’e taşınmış. Okulun ana okulu kısmında eğitimci olarak çalışırken de “Bu çocuklarımız için daha fazla ne yapabiliriz”in peşine düşmüş:

“Sadece kendi kızlarım için değil bütün çocuklar için kollarımı sıvadım. Hayırseverlere gittik, sanatkarlara mektup yazıp konserler verdirdik. Hepsi takviye oldu. Geldiğimde 40 kişilik olan okul, artık 300 öğrencilik oldu. Okulda atölyeler açtık, yaz kampları düzenledik. Tam her şey yolunda derken 2014 yılında ‘23 yaş üstü çocuklar artık örgün eğitimden yararlanamaz, yaygın eğitime geçmeleri gerekiyor’ diye bir kanun çıktı.”

‘Bina yaptıralım dedik’

“Benim kızlarım ve birfazlaca çocuk dışarıda kaldı. Benim çocuklarım konuşamıyor ki, ben onları hangi halk eğitim merkezine götüreyim, hangi kurs onları alır ki. Diğer bir deva bulmak gerekiyor diye düşünürken ‘Okulumuzun bahçesine bir bina yaptıralım ve bunu halk eğitime verelim’ fikrini buldum. Çabucak hayata geçirdik, bina yapıldı, halk eğitim öğretmenleri buraya geldi ve bir birincisi Türkiye’de hayata geçirdik. 23 yaş üstü çocukların kendilerine özel halk eğitim kurs merkezi yapıldı. 2015 yılında bunu da açtık.” “Ben ölene kadar çaba etmeye hazırım” diyen Tarcan, hayata geçirecekleri yeni projeyi de şu biçimde anlatıyor: “Hepimizin ortak korkusu ‘Biz ölürsek çocuklarımız ne olacak’. Artık bununla ilgili olarak Aile ve Toplumsal Siyasetler Bakanlığı ile bir teşebbüsümüz var. Bizim okulumuzun bahçesi epeyce büyük, buraya bakanlığımıza bağlı bir bakımevi yaptıracağız. Devletimiz bunu yapacak. İhalesini gerçekleştirdik, en kısa vakitte hayata geçirmeyi istiyoruz.”


İlknur Tarcan kızları Didem ve Gizem’le…

‘Türkiye’nin her yerinden gelen çocuklarımız var’

Okulun devlet okulu ve fiyatsız olduğunun bir kere daha altını çizen Tarcan, “Şu anda yalnızca İzmir ve etrafından değil Türkiye’nin dört bir yanından gelen, buraya yerleşen aileler var. Kars’tan, Edirne’den Kayseri’den Gebze’den Düzce’den Erzurum’dan gelen aileler var. Hayatlarını geride bırakarak yalnızca çocukları eğitim alabilsin diye buraya geldiler. Okulda 300 öğrencimiz var, 250’si Türkiye’nin diğer yerlerinden gelen çocuklar. Okulumuzda, şu anda 0-3 ve 0-6 yaş ortası çocuklar için anaokulu, ilkokul, ortaokul kısmı ve lise kısmı var. bir daha liseden mezun olan çocuklar için halk eğitim kurs atölyeleri var. 50 dönüm arazi üzerinde hizmet veriyoruz. Yüzme havuzumuz, memleketler arası spor salonumuz var. Buraya gelen çocuklarımızın hiç biri geride kalmıyor” diyor.

Tarcan çifti ölen kızlarının ismine bir de derslik yaptırdı

Kızlarıyla başlayan çabayı bütün otizmli çocuklar için sürdürürken, kızı Didem’in kanser niçiniyle geçtiğimiz yıl ömrünü kaybetmesiyle en büyük acılardan birini yaşayan Tarcan, kelamlarını şu biçimde tamamlıyor: “Bizim için fazlaca büyük bir imtihan, travmaydı fakat konutta bir otizmli kızımız daha vardı. Onun için çabayı sürdürmek zorundaydık. Onların ismini yaşatmak istedik ve onların ismine okulumuza altı derslik fotoğraf ve müzik atölyesi, dört derslik ve ek bina yaptırdık. Benim kızım birinci kez 15 yaşında ‘Anne’ dedi, ben kızımı ‘Seni seviyorum’ sözünü duymadan kaybettim lakin beni sevdiğini gözlerinden anlardım. Öğretmenlerimiz büyük bir özveriyle vicdanla çalışıyorlar. Onların verdiği emekle çocuklarımız ilerliyor. Benim çocuklarım için hekim ‘Onlardan hiç bir şey olmaz, seninki iğneyle kuyu kazmak’ demişti. O gün, ‘Çocuklarımı topluma kazandıracağım, ne gerekiyorsa yapacağım’ diyerek kelam verdim. Ben kendimi onlara adadım.”