Sarsıntıda iki bacağını kaybeden öğretmen 10 yıldır nazaranvinin başında
Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi öğretmeni Halil Öztemel, birinci bakılırsav yeri olan Erciş ilçesinde 23 Ekim 2011’de arkadaşlarıyla kafede otururken 7.2 büyüklüğündeki sarsıntıya yakalandı. Çöken binanın enkazı altında kalan Öztemel, 15 saat daha sonra çıkarıldı. Öztemel, sarsıntıda iki bacağını kaybetti. Protez bacak takılan Halil Öztemel, kendisine teklif edilen malulen emekliliği reddederek, memleketi Konya’nın Kadınhanı ilçesinde çocukluk yıllarını geçirdiği Şakir Ersoy Ortaokulu’nda öğretmenliğini sürdürüyor.
Hiç aklında yokken zelzele gerçeğiyle karşılaştığını söyleyen Halil Öztemel, “Hiç aklımızda yokken zelzeleyle karşılaştık. Ne olduğunu anlayamadan binanın altında kaldık. 15 saat kurtarılmayı bekledik. Ankara itfaiyesi bizi kurtardı. Sarsıntıda arkadaşlarımı kaybettim. Enkazdan çıktıktan daha sonra Ankara’daki hastaneye uçakla gdolayıldüm. Bacaklarım hareketsizlikten dolayı kangrene dönüşmüş. Ameliyatla almak zorunda kaldılar” dedi.
EMEKLİLİĞİ KABUL ETMEDİ, VAZİFESİNİN BAŞINA DÖNDÜ
Kendisine teklif edilen malulen emekliliği reddettiğini söyleyen Halil Öztemel şu biçimde konuştu:
“Zor bir müddetç geçirdim fakat yine döndüm. Bana bakılırsave devam edip etmeyeceğimi sordular, emekli olmam için bir hak verdiler. Ben tüm bunları kabul etmeyip sınıfa geri dönmek istedim. Zira bu mesleği hakikaten çok seviyorum. Okula gelip öğretmenlik yaptığım vakit güya bana bir terapi üzere oluyor. Sınıfta öğrencilerin içinde bulunmak, okula gelip gitmek, bu havayı solumak; sahiden bana moral ve motivasyon manasında fazlaca büyük yarar sağlıyor. Ben farklı tavsiyeler bulunmasına karşın, haftanın 5 günü yahut 7 günü okula gelerek öğrencilerin içinde olmayı tercih ettim. Yöneticilerim de bana daima dayanak oldu, işimi kolaylaştırdılar.”
Öğrencileriyle bir ortada olmanın kendisini keyifli ettiğini tabir eden Öztemel, “Okulda öğrencilerle bir ortada olmak, bu havayı teneffüs etmek, öğrencilere bir şeyler anlatabilmek, öğrettiğimin dönütünü alabilmek, öğrencinin gözündeki ışığı gorebilmek, bir şeyler öğrenme açlığını fark etmek, öğretebildiğimi görmek beni memnun ediyor” diye konuştu.
‘OKULUM VE ÖĞRENCİLERİM BENİ HAYATA BAĞLADI’
Yaşadığı zorlukların üstesinden okulu ve öğrencileri yardımıyla geldiğini belirten Halil Öztemel, “Kolay değil, insan bir tırnağını kaybetse hüzünlenir. Benim iki bacağım yok. Demek ki rabbim herkese kaldırabileceği bir yük yüklüyor. Lakin mesleğim, okulumu ve öğrencilerim beni yeniden hayata bağladı diyebilirim. Ailemin de fazlaca büyük dayanakları oldu. Çok şükür şimdiye kadar niye, diye bir soru sormadım? Orada ben birfazlaca arkadaşımı kaybettim. Onlardan biri ben de olabilirdim. Orada hayatta kalmak için ekstra bir şey yapmadım, yapamazdım da. Oradan sağ çıkamayan arkadaşlarımdan biri de ben olabilirdim diye düşünerek, hayata daha da olumlu yaklaştım. Yaşadığım zorluklar bana vakit zaman kahır verse de arkadaşlarım ve etrafımdaki beşerler, hiç bir vakit bir şeylerin eksikliğini hissettirmediler. Her şeyin içine dahil ettiler” sözlerini kullandı.
HAYAT ÜZÜLECEK KADAR UZUN DEĞİL
Doğup büyüdüğü ilçede, çocukluğunun geçtiği okulda öğretmenlik yapmanın kendisine gurur verdiğini söyleyen Halil Öztemel şunları söylemiş oldu:
“Kendi memleketimde, doğum büyüdüğüm ilçede bakılırsav yapıyorum. Bu da benim için büyük bir gurur. Ben de bu sıralarda, bu okul bahçesinde oynayan çocuklardan bir tanesiydim. Artık bu çocuklara eğitim veren bir beşerim. Bu da bana ayrıyeten gurur veriyor. Durumumla alakalı da bir eksiklik hissetmiyorum. Zira hayat fazlaca uzun değil. Üzülecek ve gerilimle uğraşacak kadar da vaktimiz yok.”
Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi öğretmeni Halil Öztemel, birinci bakılırsav yeri olan Erciş ilçesinde 23 Ekim 2011’de arkadaşlarıyla kafede otururken 7.2 büyüklüğündeki sarsıntıya yakalandı. Çöken binanın enkazı altında kalan Öztemel, 15 saat daha sonra çıkarıldı. Öztemel, sarsıntıda iki bacağını kaybetti. Protez bacak takılan Halil Öztemel, kendisine teklif edilen malulen emekliliği reddederek, memleketi Konya’nın Kadınhanı ilçesinde çocukluk yıllarını geçirdiği Şakir Ersoy Ortaokulu’nda öğretmenliğini sürdürüyor.
Hiç aklında yokken zelzele gerçeğiyle karşılaştığını söyleyen Halil Öztemel, “Hiç aklımızda yokken zelzeleyle karşılaştık. Ne olduğunu anlayamadan binanın altında kaldık. 15 saat kurtarılmayı bekledik. Ankara itfaiyesi bizi kurtardı. Sarsıntıda arkadaşlarımı kaybettim. Enkazdan çıktıktan daha sonra Ankara’daki hastaneye uçakla gdolayıldüm. Bacaklarım hareketsizlikten dolayı kangrene dönüşmüş. Ameliyatla almak zorunda kaldılar” dedi.
EMEKLİLİĞİ KABUL ETMEDİ, VAZİFESİNİN BAŞINA DÖNDÜ
Kendisine teklif edilen malulen emekliliği reddettiğini söyleyen Halil Öztemel şu biçimde konuştu:
“Zor bir müddetç geçirdim fakat yine döndüm. Bana bakılırsave devam edip etmeyeceğimi sordular, emekli olmam için bir hak verdiler. Ben tüm bunları kabul etmeyip sınıfa geri dönmek istedim. Zira bu mesleği hakikaten çok seviyorum. Okula gelip öğretmenlik yaptığım vakit güya bana bir terapi üzere oluyor. Sınıfta öğrencilerin içinde bulunmak, okula gelip gitmek, bu havayı solumak; sahiden bana moral ve motivasyon manasında fazlaca büyük yarar sağlıyor. Ben farklı tavsiyeler bulunmasına karşın, haftanın 5 günü yahut 7 günü okula gelerek öğrencilerin içinde olmayı tercih ettim. Yöneticilerim de bana daima dayanak oldu, işimi kolaylaştırdılar.”
Öğrencileriyle bir ortada olmanın kendisini keyifli ettiğini tabir eden Öztemel, “Okulda öğrencilerle bir ortada olmak, bu havayı teneffüs etmek, öğrencilere bir şeyler anlatabilmek, öğrettiğimin dönütünü alabilmek, öğrencinin gözündeki ışığı gorebilmek, bir şeyler öğrenme açlığını fark etmek, öğretebildiğimi görmek beni memnun ediyor” diye konuştu.
‘OKULUM VE ÖĞRENCİLERİM BENİ HAYATA BAĞLADI’
Yaşadığı zorlukların üstesinden okulu ve öğrencileri yardımıyla geldiğini belirten Halil Öztemel, “Kolay değil, insan bir tırnağını kaybetse hüzünlenir. Benim iki bacağım yok. Demek ki rabbim herkese kaldırabileceği bir yük yüklüyor. Lakin mesleğim, okulumu ve öğrencilerim beni yeniden hayata bağladı diyebilirim. Ailemin de fazlaca büyük dayanakları oldu. Çok şükür şimdiye kadar niye, diye bir soru sormadım? Orada ben birfazlaca arkadaşımı kaybettim. Onlardan biri ben de olabilirdim. Orada hayatta kalmak için ekstra bir şey yapmadım, yapamazdım da. Oradan sağ çıkamayan arkadaşlarımdan biri de ben olabilirdim diye düşünerek, hayata daha da olumlu yaklaştım. Yaşadığım zorluklar bana vakit zaman kahır verse de arkadaşlarım ve etrafımdaki beşerler, hiç bir vakit bir şeylerin eksikliğini hissettirmediler. Her şeyin içine dahil ettiler” sözlerini kullandı.
HAYAT ÜZÜLECEK KADAR UZUN DEĞİL
Doğup büyüdüğü ilçede, çocukluğunun geçtiği okulda öğretmenlik yapmanın kendisine gurur verdiğini söyleyen Halil Öztemel şunları söylemiş oldu:
“Kendi memleketimde, doğum büyüdüğüm ilçede bakılırsav yapıyorum. Bu da benim için büyük bir gurur. Ben de bu sıralarda, bu okul bahçesinde oynayan çocuklardan bir tanesiydim. Artık bu çocuklara eğitim veren bir beşerim. Bu da bana ayrıyeten gurur veriyor. Durumumla alakalı da bir eksiklik hissetmiyorum. Zira hayat fazlaca uzun değil. Üzülecek ve gerilimle uğraşacak kadar da vaktimiz yok.”