Huzursuz ve baskıcı mesken ortamı; psikoz ( şizofreni bunlardan biri) oluşması için uygun bir taban oluşturuyor. Çünkü geçen 5 yıla nazaran fazlaca fazla şizofreni tanısı almış çocuk ve ergen görüyorum.
Çocuklar en çok kendi ailelerinden ziyan görüyorlar. En hayli kendi ailesi tarafınca tacize uğruyor, hisleri ile oynanıyor, rencide ediliyor, tehdit ediliyor, ömür sevinci elinden alınıyor. (İlgilenenler; bu bahisle ilgili sayısız çalışmaya pubmed üzerinden ulaşabilirler).
Aile zorbalığı, akran zorbalığından daha fazla görülen bir olgu. Ama kimse bunu konuşamıyor. Hükümetler aile içi çatışmalarla boğuşan insanların daha kolay yönetilebileceğinin farkında olduğu için müdahale etmiyor, kimi vakit de destekliyor. Çocuğun terapisti, ebeveynlerin kendisini beğenmemesinden ve olumsuz yorum yapmasından çekiniyor. Ailenin arkadaşları ve akrabaları ise kendi çıkar alakaları ve sorumluluktan kaçmak için zorbalık yapan bu insanların davranışlarını görmezden geliyorlar. Birtakım sorumluluk sahibi aktivist, terapist ve öğretmenler haricinde bu mevzuyu dillendiren yok üzere. Onlarda aile kutsallığını yıktıkları nedeni öne sürülerek dışlanıyor, şikayet ediliyor. Zira çocuk istismarı aile tarafınca yapılınca kutsal oluyor toplumun gözünde.
Sanılanın bilakis aile zorbalığı yalnızca muhafazakar ailelerde görülmüyor, kendini demokrat goren biroldukca ailede meskende çocuklara nefes aldırmıyor. Zorbalık; çocuk iken kâfi şefkat, takdir, huzur, adalet olmayan ortamlarda büyüyen bir durum. Anne ve babanın inancı, ilişkin hissettiği parti ; çocuğu istismar etmesini engelleyen bir durum değil. Ebeveynler istismar için kesinlikle haklı sebep bulabiliyorlar.
Bizim jenerasyon “okuyup adam olduğunda” yani gayret gösterdiğinde üniversitede okuma, iş imkanı, konuttan ayrılabilmek için kâfi para üzere amaçlara ulaşabiliyordu. Maalesef ekonomik kriz, liyakatsiz işe almalar, adalete güvensizlik ile yeni kuşağın üniversitede okumak ya da çalışarak ömrünü kazanmak, iş bulabilmek üzere hayalleri yok. Çalışsa bile kendi konutunu kuracak maddi güce on senelerca çalıştıktan daha sonra ulaşabilecek. Huzursuz olduğu bu “aile” ortamında uzun müddet daha kalmak zorunda kalacak. Korkarım ki bu durumdaki gençlerle ilgili intihar haberleri ile daha sık karşılaşacağız. Haberlerde yer almayacak öteki bir durum ise bu çocukların büyük kısmının şizofreni teşhisiyle takip edilecek olmaları. Sık sık hastaneye yatışlar, hayattan kopuk ve ailenin bakımına muhtaç bir ruh hali bu çocuklara mirasımız.
Aile içi şiddette ebeveynlerin terapi ile düzelmesi neredeyse mümkün değil. Hz. Musa’nın kendine daima isyan eden İsrailoğullarına verdiği 40 yıl ceza, yani kutsal yere yalnızca yeni kuşağın ulaşacak olması üzere bizim nesilin memnun olma ve kendini değiştirebilme talihi kalmadı. Lakin yeni kuşak bizim yapamadığımızı yapabilir ve memnun olabilir. Bunun için çocuk ve gençlere maddi ve manevi takviye vermek; hayata kazandırmak, ferdî eforlarını desteklemek amaç olmalı. Yeni jenerasyonun de kuracakları ailelerde tıpkı kusurları yapmamaları için adalet ile ilgili yapısal sorunların çözülmesi, çocuk ve ergeni destekleyecek ıslahatların yapılması gerekmektedir.
Çocuklar en çok kendi ailelerinden ziyan görüyorlar. En hayli kendi ailesi tarafınca tacize uğruyor, hisleri ile oynanıyor, rencide ediliyor, tehdit ediliyor, ömür sevinci elinden alınıyor. (İlgilenenler; bu bahisle ilgili sayısız çalışmaya pubmed üzerinden ulaşabilirler).
Aile zorbalığı, akran zorbalığından daha fazla görülen bir olgu. Ama kimse bunu konuşamıyor. Hükümetler aile içi çatışmalarla boğuşan insanların daha kolay yönetilebileceğinin farkında olduğu için müdahale etmiyor, kimi vakit de destekliyor. Çocuğun terapisti, ebeveynlerin kendisini beğenmemesinden ve olumsuz yorum yapmasından çekiniyor. Ailenin arkadaşları ve akrabaları ise kendi çıkar alakaları ve sorumluluktan kaçmak için zorbalık yapan bu insanların davranışlarını görmezden geliyorlar. Birtakım sorumluluk sahibi aktivist, terapist ve öğretmenler haricinde bu mevzuyu dillendiren yok üzere. Onlarda aile kutsallığını yıktıkları nedeni öne sürülerek dışlanıyor, şikayet ediliyor. Zira çocuk istismarı aile tarafınca yapılınca kutsal oluyor toplumun gözünde.
Sanılanın bilakis aile zorbalığı yalnızca muhafazakar ailelerde görülmüyor, kendini demokrat goren biroldukca ailede meskende çocuklara nefes aldırmıyor. Zorbalık; çocuk iken kâfi şefkat, takdir, huzur, adalet olmayan ortamlarda büyüyen bir durum. Anne ve babanın inancı, ilişkin hissettiği parti ; çocuğu istismar etmesini engelleyen bir durum değil. Ebeveynler istismar için kesinlikle haklı sebep bulabiliyorlar.
Bizim jenerasyon “okuyup adam olduğunda” yani gayret gösterdiğinde üniversitede okuma, iş imkanı, konuttan ayrılabilmek için kâfi para üzere amaçlara ulaşabiliyordu. Maalesef ekonomik kriz, liyakatsiz işe almalar, adalete güvensizlik ile yeni kuşağın üniversitede okumak ya da çalışarak ömrünü kazanmak, iş bulabilmek üzere hayalleri yok. Çalışsa bile kendi konutunu kuracak maddi güce on senelerca çalıştıktan daha sonra ulaşabilecek. Huzursuz olduğu bu “aile” ortamında uzun müddet daha kalmak zorunda kalacak. Korkarım ki bu durumdaki gençlerle ilgili intihar haberleri ile daha sık karşılaşacağız. Haberlerde yer almayacak öteki bir durum ise bu çocukların büyük kısmının şizofreni teşhisiyle takip edilecek olmaları. Sık sık hastaneye yatışlar, hayattan kopuk ve ailenin bakımına muhtaç bir ruh hali bu çocuklara mirasımız.
Aile içi şiddette ebeveynlerin terapi ile düzelmesi neredeyse mümkün değil. Hz. Musa’nın kendine daima isyan eden İsrailoğullarına verdiği 40 yıl ceza, yani kutsal yere yalnızca yeni kuşağın ulaşacak olması üzere bizim nesilin memnun olma ve kendini değiştirebilme talihi kalmadı. Lakin yeni kuşak bizim yapamadığımızı yapabilir ve memnun olabilir. Bunun için çocuk ve gençlere maddi ve manevi takviye vermek; hayata kazandırmak, ferdî eforlarını desteklemek amaç olmalı. Yeni jenerasyonun de kuracakları ailelerde tıpkı kusurları yapmamaları için adalet ile ilgili yapısal sorunların çözülmesi, çocuk ve ergeni destekleyecek ıslahatların yapılması gerekmektedir.