Son dakika: Yıkılan meskenine bile bakamadı! ‘O ateşin önünde kimse duramazdı’
Cihat Aslan – Antalya’nın Manavgat ilçesindeki yangınlarda faciaya yakından şahit olanlar, dehşeti unutamıyor. Dehşetin yaşandığı bölgelerden biri de Demirciler Köyü. 150’ye yakın hanenin bulunduğu köyde 94 mesken yandı. Jandarma köyü anons yaparak boşalttı. Lakin kimi vatandaşlar eşyalarını almaya dönünce alevlerin içinde kaldı. Ailesini emniyetli bir yere bıraktıktan daha sonra elektrikli motosikletini almaya dönen köylülerden Mustafa Kara, yaşanılan faciayı şöyleki anlattı:
‘GERİ DÖNERİZ SANDIK’
“İbradı’da yangınlar başlamıştı. Akşamdan beri de yangının yakınlara sıçradığını öğrendik. Sanki oradan yangın buraya gelebilir mi diye düşünüyorduk. 29 Temmuz saat 01.30 üzere köyde bir yaygara koptu. Jandarma köye gelerek anons yaptı. ‘Yangın Külcüler Köyü’ne kadar geldi, meskenleri boşaltın’ dediler.
15-20 dakikada alabildiğimiz kadar eşya aldık ve çıktık. Başta latife üzere geliyor. ‘Tedbir maksatlı kaçtık, meskene bir şey olmayacak, geri döneriz’ diye bekliyorduk. Anons yapıldıktan daha sonra herkes pahalı eşyalarını yanına alabildiğini kurtarmaya çalıştı. Beşerler ne yapacağını şaşırmıştı. Ateş yaklaşınca da herkes koşmak zorunda kaldı. Ben de otomobilim ile eşimi, çocuklarımı emniyetli bir yere bıraktım.”
‘KÖY CEHENNEM GİBİYDİ’
“Geride elektrikli motosikletim kalmıştı. Komşumuzun otomobiliyle elektrikli motosikletimi almak için köye geri geldik. Geldiğimde motorumu alamazsam bir biçimde kaçarım, tıpkı vakitte bir meskenime bakarım demiştim. 20 dakika ortasında köye yangın sıçramıştı. Bir geldik, ortalık cehennem, yangın etrafı sarmıştı. Baktım müdahale etmek ne yarar.
Yapabileceğimiz bir şey yoktu. Motoruma bindim ancak önümü dumandan goremiyorum. Ana yolu ateş kaplamıştı, diğer bir yol denedim. Gözlerim dumandan hiç bir şeyi görmüyordu. Nasıl çıkacağım diye dehşetle bakarken, en son yangının daha az olduğu yola sürdüm, alevlerin içinden çıktım.”
YIKILAN KONUTUNA BAKAMADI
“Kaçarken ardıma tekrar dönüp bakamadım. Rüzgar çarpıyordu. Dumanın ortasında gözlerim kıpkırmızı oldu. Cehennem üzere oldu burası. Rüzgar, duman, yangın hepsi vardı. Bir Allah’ın yağmuru yoktu, o da dün geldi. Canımı güç kurtardım. Yangından daha sonra ise geldiğimizde tam bir yıkım vardı. Taş taş üstünde kalmamış.
Konutumun duvarının iskeleti kalmıştı ayakta. Köyün en sonundaki mesken benimdi. Yangın oradan geldiği için birinci darbeyi konutum aldı. Yedi sene evvel emeğimle, alınterimle biriktirdiğim parayla aldım. Varımı, yoğumu buraya yatırdım. Artık o da yok. Canımız sağ ona seviniyorum. Meskeni yıkmaya geldiklerinde üzülürüm diye bakamadım. Akseki’den çıkan yangın bir haftada gelir diye beklerken ateş birkaç günde geldi.”
‘YANAN KÖYÜMÜZÜ OVADAN İZLEDİK’
Demirciler Köyü’nde kendi konutu ve annesi ile babasının konutu yanan Berat Tinkaya, ise yangınla birlikte yalnızca konutunun değil çocukluğunun, anılarının da yıkıldığını belirtti. Tinkaya, olay gecesini şu biçimde anlattı:
“Gece aslına bakarsan 23.00 üzere köye kül yağmaya başladı. Dumanlar gelmeye başlamıştı. Yedi kilometre üstteki Külcüler Köyü’ndeki arkadaşlarımız aradı, ‘Biz köyü boşalttık, yangın sizin oraya geliyor’ diye haber verdi. Çabucak kalktık komşulara haber verdik. O sırada jandarma anons yaptı.
Dışarıya çıktığımızda çok ağır bir duman vardı. Babam yatalak olduğu için tek başıma indiremedim, komşularımla birlikte annem ve babamı meskenden çıkardım. Şayet çıkaramasaydım kaçamazlardı. Dumandan köyde duramadık, ovaya kadar indik. Yangın aşağıya kadar indi ancak orman bitince tarlalarda kesildi.”
‘ÖNÜNDE KİMSE DURAMAZDI’
“Ovadan köyümüzün yanışını karşıdan izledik. Kurtarma imkanımız yok. O gün 70-80 kilometre suratında kuzey rüzgarı vardı. Önünde kimse duramaz. Karanlıkta kıpkırmızı ateşten öbür bir şey izlemedik.
Köye sabah 06.30’da geldiğimizde görüntü o kadar iç acıtıcıydı ki, hoş köyümüz enkaza dönmüştü. Her taraf simsiyah ve hâlâ yanan meskenler vardı. Meskenimiz yanıp kül olmak üzereydi. Yan konuta sıçrayınca ‘Bizim konut gitti, bari bunu kurtaralım’ dedik. Ben bu konutta büyüdüm. Konutu görür görmez o ateşi gördükten daha sonra ölmediğimize şükrediyoruz.
Üzülüyoruz ancak canımızı kurtardığımıza şükrediyoruz. O yangın yarım saatte köyü yutup geçti. Birinci çıktığı nokta ile köyümüz içinde kilometrelerce uzaklık var. Yana yana gelse bir haftada yangın lakin buraya sıçrar diye düşünürsek rüzgarın şiddetinden 3-5 saatte geldi. Yıkılan evlerimizle bir arada anılarım, çocukluğum da yandı kül oldu.”
Cihat Aslan – Antalya’nın Manavgat ilçesindeki yangınlarda faciaya yakından şahit olanlar, dehşeti unutamıyor. Dehşetin yaşandığı bölgelerden biri de Demirciler Köyü. 150’ye yakın hanenin bulunduğu köyde 94 mesken yandı. Jandarma köyü anons yaparak boşalttı. Lakin kimi vatandaşlar eşyalarını almaya dönünce alevlerin içinde kaldı. Ailesini emniyetli bir yere bıraktıktan daha sonra elektrikli motosikletini almaya dönen köylülerden Mustafa Kara, yaşanılan faciayı şöyleki anlattı:
‘GERİ DÖNERİZ SANDIK’
“İbradı’da yangınlar başlamıştı. Akşamdan beri de yangının yakınlara sıçradığını öğrendik. Sanki oradan yangın buraya gelebilir mi diye düşünüyorduk. 29 Temmuz saat 01.30 üzere köyde bir yaygara koptu. Jandarma köye gelerek anons yaptı. ‘Yangın Külcüler Köyü’ne kadar geldi, meskenleri boşaltın’ dediler.
15-20 dakikada alabildiğimiz kadar eşya aldık ve çıktık. Başta latife üzere geliyor. ‘Tedbir maksatlı kaçtık, meskene bir şey olmayacak, geri döneriz’ diye bekliyorduk. Anons yapıldıktan daha sonra herkes pahalı eşyalarını yanına alabildiğini kurtarmaya çalıştı. Beşerler ne yapacağını şaşırmıştı. Ateş yaklaşınca da herkes koşmak zorunda kaldı. Ben de otomobilim ile eşimi, çocuklarımı emniyetli bir yere bıraktım.”
‘KÖY CEHENNEM GİBİYDİ’
“Geride elektrikli motosikletim kalmıştı. Komşumuzun otomobiliyle elektrikli motosikletimi almak için köye geri geldik. Geldiğimde motorumu alamazsam bir biçimde kaçarım, tıpkı vakitte bir meskenime bakarım demiştim. 20 dakika ortasında köye yangın sıçramıştı. Bir geldik, ortalık cehennem, yangın etrafı sarmıştı. Baktım müdahale etmek ne yarar.
Yapabileceğimiz bir şey yoktu. Motoruma bindim ancak önümü dumandan goremiyorum. Ana yolu ateş kaplamıştı, diğer bir yol denedim. Gözlerim dumandan hiç bir şeyi görmüyordu. Nasıl çıkacağım diye dehşetle bakarken, en son yangının daha az olduğu yola sürdüm, alevlerin içinden çıktım.”
YIKILAN KONUTUNA BAKAMADI
“Kaçarken ardıma tekrar dönüp bakamadım. Rüzgar çarpıyordu. Dumanın ortasında gözlerim kıpkırmızı oldu. Cehennem üzere oldu burası. Rüzgar, duman, yangın hepsi vardı. Bir Allah’ın yağmuru yoktu, o da dün geldi. Canımı güç kurtardım. Yangından daha sonra ise geldiğimizde tam bir yıkım vardı. Taş taş üstünde kalmamış.
Konutumun duvarının iskeleti kalmıştı ayakta. Köyün en sonundaki mesken benimdi. Yangın oradan geldiği için birinci darbeyi konutum aldı. Yedi sene evvel emeğimle, alınterimle biriktirdiğim parayla aldım. Varımı, yoğumu buraya yatırdım. Artık o da yok. Canımız sağ ona seviniyorum. Meskeni yıkmaya geldiklerinde üzülürüm diye bakamadım. Akseki’den çıkan yangın bir haftada gelir diye beklerken ateş birkaç günde geldi.”
‘YANAN KÖYÜMÜZÜ OVADAN İZLEDİK’
Demirciler Köyü’nde kendi konutu ve annesi ile babasının konutu yanan Berat Tinkaya, ise yangınla birlikte yalnızca konutunun değil çocukluğunun, anılarının da yıkıldığını belirtti. Tinkaya, olay gecesini şu biçimde anlattı:
“Gece aslına bakarsan 23.00 üzere köye kül yağmaya başladı. Dumanlar gelmeye başlamıştı. Yedi kilometre üstteki Külcüler Köyü’ndeki arkadaşlarımız aradı, ‘Biz köyü boşalttık, yangın sizin oraya geliyor’ diye haber verdi. Çabucak kalktık komşulara haber verdik. O sırada jandarma anons yaptı.
Dışarıya çıktığımızda çok ağır bir duman vardı. Babam yatalak olduğu için tek başıma indiremedim, komşularımla birlikte annem ve babamı meskenden çıkardım. Şayet çıkaramasaydım kaçamazlardı. Dumandan köyde duramadık, ovaya kadar indik. Yangın aşağıya kadar indi ancak orman bitince tarlalarda kesildi.”
‘ÖNÜNDE KİMSE DURAMAZDI’
“Ovadan köyümüzün yanışını karşıdan izledik. Kurtarma imkanımız yok. O gün 70-80 kilometre suratında kuzey rüzgarı vardı. Önünde kimse duramaz. Karanlıkta kıpkırmızı ateşten öbür bir şey izlemedik.
Köye sabah 06.30’da geldiğimizde görüntü o kadar iç acıtıcıydı ki, hoş köyümüz enkaza dönmüştü. Her taraf simsiyah ve hâlâ yanan meskenler vardı. Meskenimiz yanıp kül olmak üzereydi. Yan konuta sıçrayınca ‘Bizim konut gitti, bari bunu kurtaralım’ dedik. Ben bu konutta büyüdüm. Konutu görür görmez o ateşi gördükten daha sonra ölmediğimize şükrediyoruz.
Üzülüyoruz ancak canımızı kurtardığımıza şükrediyoruz. O yangın yarım saatte köyü yutup geçti. Birinci çıktığı nokta ile köyümüz içinde kilometrelerce uzaklık var. Yana yana gelse bir haftada yangın lakin buraya sıçrar diye düşünürsek rüzgarın şiddetinden 3-5 saatte geldi. Yıkılan evlerimizle bir arada anılarım, çocukluğum da yandı kül oldu.”