Zelzelede eşini ve oğlunu kaybetti! 28 saat daha sonra kızı ile enkazdan sağ çıktı
Elazığ’da 24 Ocak 2020’de meydana gelen 6.8 büyüklüğündeki sarsıntıda Elazığ ve Malatya’da toplam 41 kişi ömrünü kaybetti. Sarsıntıda merkeze bağlı Mustafa Paşa Mahallesi’nde bulunan Kalay apartmanı çökmüş, Yıldız ailesinden anne Ayşe (35), baba Hüseyin (36) ile çocukları Onur (12) ve Yüsra (4) enkaz altında kalmıştı.
Anne Yıldız ve 4 yaşındaki kızı Yüsra, 28 saat daha sonra takımlar tarafınca enkazdan sağ olarak çıkartılırken eşi ve oğlu ise ömrünü kaybetmişti. Sarsıntıdan daha sonra ayak ve bacaklarındaki zedelenmeden dolayı epey sayıda ameliyat geçiren anne ve kızı, Bızmişen Mahallesi’nde TOKİ tarafınca inşa edilen konutlarına yerleşti. Büyük bir acı yaşayan anne Yıldız, sarsıntının ikinci yıl dönümünde yaşanan o anları ve oğluyla enkaz altındaki son konuşmasını anlattı.
“ÇOCUĞUM İÇİN AYAKTA DURMAK, UĞRAŞ ETMEK ZORUNDAYIM”
Her gün kaybettiği eşi ve oğlunun kendilerinden biraz daha uzaklaştığını kaydeden Ayşe Yıldız, “En son onlarla iki sene evvel yan yanaydık. Şu an onar yoklar, biz tek kaldık. O gün epeyce zordu. aslına bakarsanız o günü unutmak hiç mümkün değil. Her an aklımızdalar fakat çocuğum için ayakta durmak, gayret etmek zorundayım. O gece annem de bizdeydi 5 kişi oturuyorduk. Herkes üzere biz de kapıya koştuk. Eşimin cenazesi üstümdeydi. Çocuklarım da ‘Anne bizi kurtar’ diye sesleniyordu. Benim acılarım vardı fakat onların o çığlıklarını duyar duymaz acılarımı unuttum” dedi.
“ANNE, BEN ŞEHİT OLUYORUM”
Oğluyla son konuşmalarını anlatan anne Yıldız, “Anne, bana yardım et. Hakkını helal et, ben şehit oluyorum. Son kelamları buydu. Benim uykum geliyor, ben yatıyorum dedi. Yattı daha da uyanamadı. Ben de çelik kapıya taş vura vura sesimi duyurdum ve beni fark ettiler. Zira bağıra bağıra sesim kısılmıştı. Kapıya vurduktan daha sonra duydular ve canlarını hiçe sayarak geldiler. İğne deliği kadar bir yerden bir ışık geldi. Yeni bir umuttur, dünyaya açılan yeni bir penceredir dedim. Orada kap karanlığın içine değişik bir ışık içeri girdi. Bir yandan oğlumla eşimi öldüğü için çıkmak istemiyor ölmek istiyordum. Yalnızca kızımı çıkarmalarını istiyordum. Öteki bir yandan da ardımda bir çocuk, bir umut var dedim” diye konuştu.
“SENİ VE KIZINI KURTARACAĞIZ DİYEN JAK İŞÇİSİ İLE TANIŞMAK İSTİYORUM”
Kendilerini kurtaran JAK gruplarına teşekkür eden Yıldız, “Onlara ne kadar teşekkür ve dua etsem azdır. Onları unutmak mümkün değil, canlarını hiçe sayarak geldiler. Benimle konuşan kişi ile tanışmak isterim. Evet, bir kere gördüm ancak bu biçimde tam tanışamadım. İnşallah, bir gün tanışmak nasip olur. Bizi kurtaranlar, Jandarma Arama Kurtarma (JAK) takımıydı. Beklerim gelirse epeyce memnun olurum. Ben onlara ulaşamıyorum. Bir telefonla görüşsek bile hayli memnun olurum” biçiminde konuştu.
Elazığ’da 24 Ocak 2020’de meydana gelen 6.8 büyüklüğündeki sarsıntıda Elazığ ve Malatya’da toplam 41 kişi ömrünü kaybetti. Sarsıntıda merkeze bağlı Mustafa Paşa Mahallesi’nde bulunan Kalay apartmanı çökmüş, Yıldız ailesinden anne Ayşe (35), baba Hüseyin (36) ile çocukları Onur (12) ve Yüsra (4) enkaz altında kalmıştı.
Anne Yıldız ve 4 yaşındaki kızı Yüsra, 28 saat daha sonra takımlar tarafınca enkazdan sağ olarak çıkartılırken eşi ve oğlu ise ömrünü kaybetmişti. Sarsıntıdan daha sonra ayak ve bacaklarındaki zedelenmeden dolayı epey sayıda ameliyat geçiren anne ve kızı, Bızmişen Mahallesi’nde TOKİ tarafınca inşa edilen konutlarına yerleşti. Büyük bir acı yaşayan anne Yıldız, sarsıntının ikinci yıl dönümünde yaşanan o anları ve oğluyla enkaz altındaki son konuşmasını anlattı.
“ÇOCUĞUM İÇİN AYAKTA DURMAK, UĞRAŞ ETMEK ZORUNDAYIM”
Her gün kaybettiği eşi ve oğlunun kendilerinden biraz daha uzaklaştığını kaydeden Ayşe Yıldız, “En son onlarla iki sene evvel yan yanaydık. Şu an onar yoklar, biz tek kaldık. O gün epeyce zordu. aslına bakarsanız o günü unutmak hiç mümkün değil. Her an aklımızdalar fakat çocuğum için ayakta durmak, gayret etmek zorundayım. O gece annem de bizdeydi 5 kişi oturuyorduk. Herkes üzere biz de kapıya koştuk. Eşimin cenazesi üstümdeydi. Çocuklarım da ‘Anne bizi kurtar’ diye sesleniyordu. Benim acılarım vardı fakat onların o çığlıklarını duyar duymaz acılarımı unuttum” dedi.
“ANNE, BEN ŞEHİT OLUYORUM”
Oğluyla son konuşmalarını anlatan anne Yıldız, “Anne, bana yardım et. Hakkını helal et, ben şehit oluyorum. Son kelamları buydu. Benim uykum geliyor, ben yatıyorum dedi. Yattı daha da uyanamadı. Ben de çelik kapıya taş vura vura sesimi duyurdum ve beni fark ettiler. Zira bağıra bağıra sesim kısılmıştı. Kapıya vurduktan daha sonra duydular ve canlarını hiçe sayarak geldiler. İğne deliği kadar bir yerden bir ışık geldi. Yeni bir umuttur, dünyaya açılan yeni bir penceredir dedim. Orada kap karanlığın içine değişik bir ışık içeri girdi. Bir yandan oğlumla eşimi öldüğü için çıkmak istemiyor ölmek istiyordum. Yalnızca kızımı çıkarmalarını istiyordum. Öteki bir yandan da ardımda bir çocuk, bir umut var dedim” diye konuştu.
“SENİ VE KIZINI KURTARACAĞIZ DİYEN JAK İŞÇİSİ İLE TANIŞMAK İSTİYORUM”
Kendilerini kurtaran JAK gruplarına teşekkür eden Yıldız, “Onlara ne kadar teşekkür ve dua etsem azdır. Onları unutmak mümkün değil, canlarını hiçe sayarak geldiler. Benimle konuşan kişi ile tanışmak isterim. Evet, bir kere gördüm ancak bu biçimde tam tanışamadım. İnşallah, bir gün tanışmak nasip olur. Bizi kurtaranlar, Jandarma Arama Kurtarma (JAK) takımıydı. Beklerim gelirse epeyce memnun olurum. Ben onlara ulaşamıyorum. Bir telefonla görüşsek bile hayli memnun olurum” biçiminde konuştu.