‘beraber hayli daha kuvvetliyüz’
MELTEM GÜNAY İstanbul – Sabancı Vakfı’nın hibe programları kapsamında desteklediği Eskişehir Gelişim Vakfı tarafınca sürdürülen projede, bir ortaya gelen özel ihtiyaçlı çocukların ebeveynleri zorluklara karşı birbirlerine birebir zamandastek oluyor birebir vakitte yol gösteriyorlar.
Yollarına ışık tutacak rehber
‘Koza Ebeveynden Ebeveyne Takviye Programı’nın özel gereksimli çocuğu olan ebeveynlerin oluşturduğu çalışma kümesiyle bir arada, onların tecrübe ve gereksinimlerinden yola çıkılarak ve onların ürettiği tahlil tekliflerinden yararlanarak oluşturulduğunu söyleyen proje yürütücüsü Merve Tuna ve Proje Danışmanı Dr. Seval Yılmaz Avşar şunları anlattı:
“Ebeveynler bilmedikleri bu yolda, yollarına ışık tutacak rehberler istiyor, yaşadığı hislerin ve gereksinimlerin dinlenilmesini, anlaşılmasını, bir kümeye dahil olmayı ve kabul görmeyi istiyor. Çocuğu için yanlışsız yönlendirmeyi alabilmek, yapılan yönlendirmenin doğruluğunu değerlendirebilecek kadar bilgi sahibi olmayı istiyor. Özel ihtiyaçlı çocuğa sahip olduğunu öğrenmek birçok vakit ebeveynler tarafınca kuvvetli hislerle baş etmeyi gerektiriyor. Koza programının bir emeli da çocuğu yeni teşhis alan ebeveynlerin yaşadığı hisleri tabir edebilecekleri ve anlaşıldıklarını hissettikleri bir alana sahip olmalarını sağlamak. Programı yaygınlaştırarak dah fazlaca ebeveyni güçlendirmeyi hedefliyoruz.”
Bu tecrübesi yaşayan aileler yaşadıkları değişimleri şöyleki anlattılar;
Uğur Yavuz: “Çocuğumun Down Sendromlu olacağına ait doğum öncesinde bir kuşku yoktu. Yalnızca bir oğlumun olacağını biliyordum. Çocuğumun Down Sendromlu olması, hayalini kurduğum “sağlam” (eliyle tırnak işareti yapıyor) çocuğumla futbol oynama hayalimi öldürüyordu. Hayallerim yıkıldı ve derin bir yas ortasında olduğumu artık anlıyorum. Bu program sırasında anladım ki, yaşadığım hisler doğaldı ve bir daha hayal kurmam mümkündü. Oğlumun Down Sendromlu olması onunla futbol oynamama mahzur değil. Artık Eskişehir Gelişim Vakfı’nın herkes için spor çalışmasına katılıyoruz. Yeni hayallerim var. Süreçte öteki hayal kırıklıkları yaşayabileceğimizi biliyorum ve bir daha yeni hayaller kurmamın mümkün olduğunu da.”
Kendisi de özel eğitim öğretmeni olan Seda Çelik, programla bir arada toplantılar sırasında kendisinin de “bir anne” olduğunu hatırladığını şu biçimde söz ediyor: “Ben yalnız bir ebeveynim, üstüne üstlük özel eğitim öğretmeniyim. Çocuğumun otizmli olduğunu kabul etmek kolay olmadı ancak artık anlıyorum ben teşhis aldığımız sırada hayli ağır hisler hayatışım ve bunları daima bastırmışım, zira çocuğumla ilgilenmem onu desteklemem gerekiyordu. Bu toplantılarda “anne” yanımı keşfettim, ben yalnızca çocuğuna bir şeyler öğreten öğretmeni değil hem de annesiyim ve anne olarak da yaşadığım hislerimin orada beni beklediğini fark ettim. Bu büyük bir zenginlik, bu program bana bunu ikram etti.”
Otizmli çocuk sahibi Berna Şengün, projedeki tecrübelerini kendi ailesiyle ve lideri olduğu Bartın Otizmli ve Engelli Takviye Eğitim Dayanışma Spor Kulübü Derneği’ndeki arkadaşlarıyla paylaştığında hoş dönüşler aldığını tabir ediyor: “Kendi kızım dernekten otizmli kardeşi olan akranlarıyla buluşarak bir takviye kümesi kurdular. Ailelerin güçlenmesi çocukların daha âlâ hizmet alabilmesi için epey kıymetli bir eşik. Bir de babaları bu işin içine daha fazlaca çekmek gerekiyor. Bize başvuran bir babayı diğer bir babaya yönlendirebildiğim için fazlaca keyifli oldum. bu biçimde bu biçimde dayanışma ağımız büyüyecek”
MELTEM GÜNAY İstanbul – Sabancı Vakfı’nın hibe programları kapsamında desteklediği Eskişehir Gelişim Vakfı tarafınca sürdürülen projede, bir ortaya gelen özel ihtiyaçlı çocukların ebeveynleri zorluklara karşı birbirlerine birebir zamandastek oluyor birebir vakitte yol gösteriyorlar.
Yollarına ışık tutacak rehber
‘Koza Ebeveynden Ebeveyne Takviye Programı’nın özel gereksimli çocuğu olan ebeveynlerin oluşturduğu çalışma kümesiyle bir arada, onların tecrübe ve gereksinimlerinden yola çıkılarak ve onların ürettiği tahlil tekliflerinden yararlanarak oluşturulduğunu söyleyen proje yürütücüsü Merve Tuna ve Proje Danışmanı Dr. Seval Yılmaz Avşar şunları anlattı:
“Ebeveynler bilmedikleri bu yolda, yollarına ışık tutacak rehberler istiyor, yaşadığı hislerin ve gereksinimlerin dinlenilmesini, anlaşılmasını, bir kümeye dahil olmayı ve kabul görmeyi istiyor. Çocuğu için yanlışsız yönlendirmeyi alabilmek, yapılan yönlendirmenin doğruluğunu değerlendirebilecek kadar bilgi sahibi olmayı istiyor. Özel ihtiyaçlı çocuğa sahip olduğunu öğrenmek birçok vakit ebeveynler tarafınca kuvvetli hislerle baş etmeyi gerektiriyor. Koza programının bir emeli da çocuğu yeni teşhis alan ebeveynlerin yaşadığı hisleri tabir edebilecekleri ve anlaşıldıklarını hissettikleri bir alana sahip olmalarını sağlamak. Programı yaygınlaştırarak dah fazlaca ebeveyni güçlendirmeyi hedefliyoruz.”
Bu tecrübesi yaşayan aileler yaşadıkları değişimleri şöyleki anlattılar;
Uğur Yavuz: “Çocuğumun Down Sendromlu olacağına ait doğum öncesinde bir kuşku yoktu. Yalnızca bir oğlumun olacağını biliyordum. Çocuğumun Down Sendromlu olması, hayalini kurduğum “sağlam” (eliyle tırnak işareti yapıyor) çocuğumla futbol oynama hayalimi öldürüyordu. Hayallerim yıkıldı ve derin bir yas ortasında olduğumu artık anlıyorum. Bu program sırasında anladım ki, yaşadığım hisler doğaldı ve bir daha hayal kurmam mümkündü. Oğlumun Down Sendromlu olması onunla futbol oynamama mahzur değil. Artık Eskişehir Gelişim Vakfı’nın herkes için spor çalışmasına katılıyoruz. Yeni hayallerim var. Süreçte öteki hayal kırıklıkları yaşayabileceğimizi biliyorum ve bir daha yeni hayaller kurmamın mümkün olduğunu da.”
Kendisi de özel eğitim öğretmeni olan Seda Çelik, programla bir arada toplantılar sırasında kendisinin de “bir anne” olduğunu hatırladığını şu biçimde söz ediyor: “Ben yalnız bir ebeveynim, üstüne üstlük özel eğitim öğretmeniyim. Çocuğumun otizmli olduğunu kabul etmek kolay olmadı ancak artık anlıyorum ben teşhis aldığımız sırada hayli ağır hisler hayatışım ve bunları daima bastırmışım, zira çocuğumla ilgilenmem onu desteklemem gerekiyordu. Bu toplantılarda “anne” yanımı keşfettim, ben yalnızca çocuğuna bir şeyler öğreten öğretmeni değil hem de annesiyim ve anne olarak da yaşadığım hislerimin orada beni beklediğini fark ettim. Bu büyük bir zenginlik, bu program bana bunu ikram etti.”
Otizmli çocuk sahibi Berna Şengün, projedeki tecrübelerini kendi ailesiyle ve lideri olduğu Bartın Otizmli ve Engelli Takviye Eğitim Dayanışma Spor Kulübü Derneği’ndeki arkadaşlarıyla paylaştığında hoş dönüşler aldığını tabir ediyor: “Kendi kızım dernekten otizmli kardeşi olan akranlarıyla buluşarak bir takviye kümesi kurdular. Ailelerin güçlenmesi çocukların daha âlâ hizmet alabilmesi için epey kıymetli bir eşik. Bir de babaları bu işin içine daha fazlaca çekmek gerekiyor. Bize başvuran bir babayı diğer bir babaya yönlendirebildiğim için fazlaca keyifli oldum. bu biçimde bu biçimde dayanışma ağımız büyüyecek”