Her gün binlerce sefer palavrası yaşadığımız, palavra söylemenin gündelik yaşantının olağan vebayağı bir modülü haline geldiğini güya kanıksamış durumdayız. Bir kişi ile kolay bir sohbetyaptığınız anda bile o kişinin gözünüzün içine bakarak size palavra dediğini fark edebiliyorsunuz ve sizde güya anlamamışçasına o palavraya ortak olabiliyorsunuz. Sokaktaki satıcı, iş yerindeki arkadaşlarınız hatta konuttaki eşiniz bile vakit zaman size palavra söyleyebiliyor. Televizyondaki reklâm sinemalarını izlerken enayi yerine konulduğunuzu, reklâm promosyonlarını dinlerken ve izlerken “ nasıl bu kadar rahat palavra söyleyip, bizleri kandırıyorlar. her insanın beynini nasıl yıkıyorlar” hissini her an yaşıyoruz. İş siyasetçilere geldiğinde ise söylenen palavralar insanı çıldırtmaya yetiyor da artıyor bile. Pekala elden gelen bir şey var mı? Koca bir hiç.
Bütün bunların kararında toplumca yaşadığımız his herkese, her şeye, yaşanılan ve söylenenlere karşı temel bir güvensizlik duygusu. Şayet bir bireyin, bir toplumun temel itimat hisleri sarsılırsa devamında kaos ortamı gelişmesi, her şeyi tehdit olarak anlamlandırması da beklen sonu getirecektir.
Pekala iş çocuklara gelince palavranın ne manası vardır?
Palavranın bu kadar içimize işlediği bir periyotta, hassas anne babaların birçoğu, epeyce erken yaşlardan itibaren çocukların gerçeklere sadık kalmasını isterler. Üç yaşındaki bir çocuğun yaşadığı olayları, ortasında bulunduğu durumu aktarırken tam bir gerçeklik ortasında olması üzere bir beklentiye girerler. Tahminen de sahteciliğin, kokuşmuşluğun alışkanlık haline geldiği erişkin yaşantısından çocuklarını muhafaza içgüdüsüyle harekete geçip, baştan tedbir alma telaşına kaptırıverirler kendilerini.
Hangi durumda çocuğun nitekim palavra söyleyip söylemediğine karar vereceğiz? Yaş devirlerine nazaran palavra boyutu değişir mi?
Okul öncesi devirdeki çocukların inanılmayacak hikayeler uydurması, taklit oyunlarından hoşlanması, abartılı anlatımlarda bulunması, hayali arkadaşları olması o periyoda has kişilik özellikleridir ki palavra söyleme olarak nitelendirilmemelidir. Çocuğun hayal dünyasını geliştirici zihinsel aktivasyon olarak düşünülen taklit oyunları ve hikaye uydurma asla engellenmemeli, bilakis teşvik edilmelidir. Çocuğun okul devrindeki yaratıcılığının boyutları yaptığı bu antrenmanlarla gelişip olgunlaşır.
Gerçeğe sadık kalma çocukta giderek gelişen bir olgudur. Çocuğun gerçeğe sadık kalması konusunda ısrar etmek ve çocuğa palavra dediğini kanıtlama teşebbüsünde bulunmak yanlış bir tavırdır. Şayet çocuk açıkça anlaşılan bir palavra söylerse, çabucak paniğe kapılmamak gerekir. Dört beş yaşına gelmiş bir çocuk, yaşadıklarını abartama eğilimini haricinde bir emelle palavra söylemişse, düş gücü eseri ya da bir latife değilse, bu biçimde ebeveynin tavrı fazlaca değerlidir. Anne ya da baba bu biçimde bir durumla karşılaştığında sakin bir biçimde çocuğu karşısına alıp onun anlayabileceği bir lisanla konuşma yapması uygundur. Örneğin “ona ne vakit inanacağını sorması”, gerçek ile palavrası ayırt edemezse ne vakit inanıp inanmaması gerektiğini bilemeyeceğini söylemelidir. Sert cezalar, suçlamalar, küçük düşürücü davranışlar çocuğu palavradan uzaklaştırmak yerine palavra söylemeye daha epeyce iten davranışlar olabilir.
Sabırlı, sakin, palavranın ne manaya geldiğini, ne hedefli söylendiğini bilip ona göre reaksiyonlarımızı ayarlayabilmeliyiz.
Bütün bunların kararında toplumca yaşadığımız his herkese, her şeye, yaşanılan ve söylenenlere karşı temel bir güvensizlik duygusu. Şayet bir bireyin, bir toplumun temel itimat hisleri sarsılırsa devamında kaos ortamı gelişmesi, her şeyi tehdit olarak anlamlandırması da beklen sonu getirecektir.
Pekala iş çocuklara gelince palavranın ne manası vardır?
Palavranın bu kadar içimize işlediği bir periyotta, hassas anne babaların birçoğu, epeyce erken yaşlardan itibaren çocukların gerçeklere sadık kalmasını isterler. Üç yaşındaki bir çocuğun yaşadığı olayları, ortasında bulunduğu durumu aktarırken tam bir gerçeklik ortasında olması üzere bir beklentiye girerler. Tahminen de sahteciliğin, kokuşmuşluğun alışkanlık haline geldiği erişkin yaşantısından çocuklarını muhafaza içgüdüsüyle harekete geçip, baştan tedbir alma telaşına kaptırıverirler kendilerini.
Hangi durumda çocuğun nitekim palavra söyleyip söylemediğine karar vereceğiz? Yaş devirlerine nazaran palavra boyutu değişir mi?
Okul öncesi devirdeki çocukların inanılmayacak hikayeler uydurması, taklit oyunlarından hoşlanması, abartılı anlatımlarda bulunması, hayali arkadaşları olması o periyoda has kişilik özellikleridir ki palavra söyleme olarak nitelendirilmemelidir. Çocuğun hayal dünyasını geliştirici zihinsel aktivasyon olarak düşünülen taklit oyunları ve hikaye uydurma asla engellenmemeli, bilakis teşvik edilmelidir. Çocuğun okul devrindeki yaratıcılığının boyutları yaptığı bu antrenmanlarla gelişip olgunlaşır.
Gerçeğe sadık kalma çocukta giderek gelişen bir olgudur. Çocuğun gerçeğe sadık kalması konusunda ısrar etmek ve çocuğa palavra dediğini kanıtlama teşebbüsünde bulunmak yanlış bir tavırdır. Şayet çocuk açıkça anlaşılan bir palavra söylerse, çabucak paniğe kapılmamak gerekir. Dört beş yaşına gelmiş bir çocuk, yaşadıklarını abartama eğilimini haricinde bir emelle palavra söylemişse, düş gücü eseri ya da bir latife değilse, bu biçimde ebeveynin tavrı fazlaca değerlidir. Anne ya da baba bu biçimde bir durumla karşılaştığında sakin bir biçimde çocuğu karşısına alıp onun anlayabileceği bir lisanla konuşma yapması uygundur. Örneğin “ona ne vakit inanacağını sorması”, gerçek ile palavrası ayırt edemezse ne vakit inanıp inanmaması gerektiğini bilemeyeceğini söylemelidir. Sert cezalar, suçlamalar, küçük düşürücü davranışlar çocuğu palavradan uzaklaştırmak yerine palavra söylemeye daha epeyce iten davranışlar olabilir.
Sabırlı, sakin, palavranın ne manaya geldiğini, ne hedefli söylendiğini bilip ona göre reaksiyonlarımızı ayarlayabilmeliyiz.