Otizmli kızının, eğitimine devam etmesini istiyor
İzmir’de yaşayan Dicle Kayan’a (25) 5 yaşındayken Adıyaman’da bir hastanede otizm teşhisi konuldu. Konut hanımı Aysel Kayan (51) ve öğretmen Yaşar Kayan (60), otizmli olduğunu öğrendikleri kızları Dicle’nin gelişimi için o periyotta yaşadıkları Adıyaman’da kâfi imkan olmadığından İzmir’e yerleşti. Tüm ömrünü kızları Dicle’nin gelişim göstermesine adayan çift, uzun yıllar emek verdi.
Dicle, aldığı eğitimler yardımıyla 6 yaşında konuşmaya başladı. beraberinde epilepsi hastası da olan Dicle, hem ailesinin tıpkı vakitte kendisinin gayretiyle Menemen Kız Meslek Lisesi’nden mezun oldu. Lise senelerında toplumsallaşan Dicle, okulunu 4 yıl evvel bitirdi. O günden bu yana meskende olan Dicle’nin pandeminin de tesiriyle toplumsallaşma ve kendini geliştirme imkanı kalmadı. Anne Kayan Dicle’nin gelişimi için verdikleri 20 yıllık uğraşın kararında geldiği noktanın meskende kaldığı her gün biraz daha olumsuz etkilendiğini belirterek, evvelce etrafıyla diyalog kuran Dicle’nin içine kapandığını söylemiş oldu. Dicle’nin bir daha topluma karışmasını isteyen Kayan, “Eskiden senede bir ya da iki yılda bir kere epilepsi nöbet geçirirken konutta kalmaya başladığından beri ayda iki üç sefer nöbet geçirebiliyor. Takibinde olduğumuz nöroloji hekimimiz ilaçların dozunu arttırdı. Lakin kâfi gelmiyor. Kızımın sıhhati makus etkilendi. Meskende kalmak otizmli bireyleri olumsuz etkiliyor. Aile olarak verdiğimiz emekler sonuçsuz kalıyor. Hem Dicle’nin tıpkı vakitte Dicle üzere otizmli gençlerimizin toplumsallaşması için uygun ortamlara ve projelere muhtaçlık var” sözlerini kullandı.
“DİCLE vakit içinde İÇİNE KAPANDI”
Lisede okuduğu devirlerde etrafı olduğu için dışa dönük olan kızı Dicle’nin konuta kapandıktan daha sonra hayli değiştiğini söz eden Kayan, “Lisede 4 yıl arkadaşlarıyla uyumlu bir biçimde eğitim aldı. Lakin okulu bitince boşta kaldık. Konutta oturduğu için içine kapandı. Halk eğitimin, belediyenin kurslarına götürdüm. Ancak oradakilerle bağlantı kuramadı. Makus etkilendi. sonrasındasında pandemi başladı. Güzelce meskene kapandı. Dicle daha evvel okula gittiğinde mesken işlerinde bana yardım ederdi. Yakınlarıyla telefonda görüşürdü. Davranışları daha farklıydı. Zira hiç bir uğraşı kalmadı. Biz Dicle’ye 20 yıl emek verdik. Pandemi bizi epey makus etkiledi ancak bu bütün dünyada yaşandı. Şimdiden bütün kış ne yapacağını düşünüyorum. Konutta kalınca gerilime giriyor ve epey sık nöbet geçiriyor. Aslında müziğe ilgisi hayli fazla. Müzik derslerinden epeyce keyif alıyor fakat şu an bu mevzuda fiyatsız olarak gidebileceği bir yer yok. Otizmli bireylere ve ailelerine fırsat verilmeli” dedi.
“İSTİHDAMA YÖNELİK PROJELER GELİŞTİRİLMELİ”
Psikolog İlknur Peder de otizmli ya da zihinsel pürüzü bulunan çocukların 18 yaşını tamamladıklarında nerede vakit geçirecekleri ya da rehabilitasyon alacakları konusunda meseleler yaşadıklarını belirterek, “Aileler önemli manada çaresiz kalıyorlar. Büyükşehirlerin merkezinde bu sorun daha kolay aşılırken bilhassa ilçelerde imkanlar yetersiz kalıyor. Bana çeşitli ilçelerden bu hususta feryat eden anneler ulaşıyor. Onlara yardımcı olamamanın çaresizliğini hissediyorum” dedi. Bilhassa özel çocukların bir kısmının gerçek eğitim aldığında çalışabilecek duruma geldiğini söyleyen Peder, özel bireylerin istihdamının artmasına yönelik projelerin arttırılabileceğini tabir etti. Peder, “Bu çocuklar para kazanabilir, kendilerinin bir işe yaradıklarının hissini hissedebilir. Fakat biz onları hakikat yönlendiremediğimizde çocuk konutta, sabahtan akşama kadar ne yapacağını bilemez bir biçimde kalıyor. Bu durum onlarda gittikçe bir saldırganlığa, öfke denetimi meselesine yol açıyor. Ailesine tahlili sıkıntı sorunlar yaşatan bir bireye dönüşebiliyorlar. Bu noktada yalnızca merkezlerde değil ilçelerde de çocukların gidip rehabilitasyon faaliyetlerini devam ettirebileceği kurumsal çalışmalara gereksinim var. Yeteneklerin hakikat biçimde belirlenip kendilerine uygun yerlerde istihdam edilmelerine yönelik projeler geliştirilmeli” diye konuştu.
İzmir’de yaşayan Dicle Kayan’a (25) 5 yaşındayken Adıyaman’da bir hastanede otizm teşhisi konuldu. Konut hanımı Aysel Kayan (51) ve öğretmen Yaşar Kayan (60), otizmli olduğunu öğrendikleri kızları Dicle’nin gelişimi için o periyotta yaşadıkları Adıyaman’da kâfi imkan olmadığından İzmir’e yerleşti. Tüm ömrünü kızları Dicle’nin gelişim göstermesine adayan çift, uzun yıllar emek verdi.
Dicle, aldığı eğitimler yardımıyla 6 yaşında konuşmaya başladı. beraberinde epilepsi hastası da olan Dicle, hem ailesinin tıpkı vakitte kendisinin gayretiyle Menemen Kız Meslek Lisesi’nden mezun oldu. Lise senelerında toplumsallaşan Dicle, okulunu 4 yıl evvel bitirdi. O günden bu yana meskende olan Dicle’nin pandeminin de tesiriyle toplumsallaşma ve kendini geliştirme imkanı kalmadı. Anne Kayan Dicle’nin gelişimi için verdikleri 20 yıllık uğraşın kararında geldiği noktanın meskende kaldığı her gün biraz daha olumsuz etkilendiğini belirterek, evvelce etrafıyla diyalog kuran Dicle’nin içine kapandığını söylemiş oldu. Dicle’nin bir daha topluma karışmasını isteyen Kayan, “Eskiden senede bir ya da iki yılda bir kere epilepsi nöbet geçirirken konutta kalmaya başladığından beri ayda iki üç sefer nöbet geçirebiliyor. Takibinde olduğumuz nöroloji hekimimiz ilaçların dozunu arttırdı. Lakin kâfi gelmiyor. Kızımın sıhhati makus etkilendi. Meskende kalmak otizmli bireyleri olumsuz etkiliyor. Aile olarak verdiğimiz emekler sonuçsuz kalıyor. Hem Dicle’nin tıpkı vakitte Dicle üzere otizmli gençlerimizin toplumsallaşması için uygun ortamlara ve projelere muhtaçlık var” sözlerini kullandı.
“DİCLE vakit içinde İÇİNE KAPANDI”
Lisede okuduğu devirlerde etrafı olduğu için dışa dönük olan kızı Dicle’nin konuta kapandıktan daha sonra hayli değiştiğini söz eden Kayan, “Lisede 4 yıl arkadaşlarıyla uyumlu bir biçimde eğitim aldı. Lakin okulu bitince boşta kaldık. Konutta oturduğu için içine kapandı. Halk eğitimin, belediyenin kurslarına götürdüm. Ancak oradakilerle bağlantı kuramadı. Makus etkilendi. sonrasındasında pandemi başladı. Güzelce meskene kapandı. Dicle daha evvel okula gittiğinde mesken işlerinde bana yardım ederdi. Yakınlarıyla telefonda görüşürdü. Davranışları daha farklıydı. Zira hiç bir uğraşı kalmadı. Biz Dicle’ye 20 yıl emek verdik. Pandemi bizi epey makus etkiledi ancak bu bütün dünyada yaşandı. Şimdiden bütün kış ne yapacağını düşünüyorum. Konutta kalınca gerilime giriyor ve epey sık nöbet geçiriyor. Aslında müziğe ilgisi hayli fazla. Müzik derslerinden epeyce keyif alıyor fakat şu an bu mevzuda fiyatsız olarak gidebileceği bir yer yok. Otizmli bireylere ve ailelerine fırsat verilmeli” dedi.
“İSTİHDAMA YÖNELİK PROJELER GELİŞTİRİLMELİ”
Psikolog İlknur Peder de otizmli ya da zihinsel pürüzü bulunan çocukların 18 yaşını tamamladıklarında nerede vakit geçirecekleri ya da rehabilitasyon alacakları konusunda meseleler yaşadıklarını belirterek, “Aileler önemli manada çaresiz kalıyorlar. Büyükşehirlerin merkezinde bu sorun daha kolay aşılırken bilhassa ilçelerde imkanlar yetersiz kalıyor. Bana çeşitli ilçelerden bu hususta feryat eden anneler ulaşıyor. Onlara yardımcı olamamanın çaresizliğini hissediyorum” dedi. Bilhassa özel çocukların bir kısmının gerçek eğitim aldığında çalışabilecek duruma geldiğini söyleyen Peder, özel bireylerin istihdamının artmasına yönelik projelerin arttırılabileceğini tabir etti. Peder, “Bu çocuklar para kazanabilir, kendilerinin bir işe yaradıklarının hissini hissedebilir. Fakat biz onları hakikat yönlendiremediğimizde çocuk konutta, sabahtan akşama kadar ne yapacağını bilemez bir biçimde kalıyor. Bu durum onlarda gittikçe bir saldırganlığa, öfke denetimi meselesine yol açıyor. Ailesine tahlili sıkıntı sorunlar yaşatan bir bireye dönüşebiliyorlar. Bu noktada yalnızca merkezlerde değil ilçelerde de çocukların gidip rehabilitasyon faaliyetlerini devam ettirebileceği kurumsal çalışmalara gereksinim var. Yeteneklerin hakikat biçimde belirlenip kendilerine uygun yerlerde istihdam edilmelerine yönelik projeler geliştirilmeli” diye konuştu.