Son dakika: Mermi gibi! ‘Kurduğum cennet cehenneme döndü’
Cihat Aslan – Antalya’nın Manavgat ilçesinde 12 gün evvel başlayan orman yangınları sona ererken orman ve canlı hayatı büyük ziyan gördü. Yangın gerisinde büyük bir enkaz bırakırken, yangının geçtiği yerler artık savaş bölgesini andırıyor. Yangınların bitmesi ve soğutma çalışmalarının akabinde ortaya çıkan imajlar, olayın vehametini gösteriyor.
Alevin esir aldığı ve yıktığı yerlerden biri de Ulukapı Köyü Çaltılıbük mevkiinde yer alan, 70 dönüm üzerine heyeti Hazal Tunalı Çiftliği oldu. Çiftliğin kapısından girildiğinde endişe sinemasını andıran manzaralar, yangının şiddetini en âlâ biçimde anlatıyor. İki başka bölgeden gelen yangının ortasında kalan çiftliğin sahibi, iş insanı, müteahhit Mahmut Tunalı, yangını ve daha sonrasını Milliyet’e anlattı:
‘MERMİ ÜZERE ATIYORDU’
“Yangın sabahı saat 04.00’te köyden bir çalışanım telefon açtı. ‘Anons yapılıyor, köyü boşaltın’ diyorlar. Ben de alışılmış giyindim, geldim. Geldikten daha sonra söylenilen yangına bir baktım, ‘1-2 güne buraya gelmez’ dedim. Saat 05.20’de çiftliğe döndüm. Şıhlar Köyü’nün zirvesinde bir anda alev aldı.
İki farklı yerden yangın çıkmaya başladı. Çabucak hayvanların bulunduğu ahırların kapılarını açtım, kaçıp kurtulabilsinler diye. Yangının bize atladığını gördüğümüz üzere kaçmaya başladık. Ben otomobilime, çalışanım motoruna bindi, terk ettik. 15-20 dakikada doğudan bir başladı, batıya hakikat atladı, gitti. Kozalaklar mermi üzere atıyordu.
Güç kaçtık, rüzgar da vardı. Gerime baktığımda alev alev geliyordu. Her yer ağaç, mevsim de kuruydu, anında aslına bakarsanız tutuşuyordu. Bir alev kitlesi üzerimize geliyordu. Dumanlar, alevleri artık durdurulamayacak derecede görür görmez kaçtık. Yoksa terk eder miyim, bu kadar emek çektiğim bir yeri.”
‘EVLER HÂLÂ YANIYOR’
“Yangın bittikten tahminen 45 dakika daha sonra çiftliğe geri geldiğimde her yerin küle döndüğünü gördüm. Konutların içi hâlâ yanıyordu. Ne yanarken ne yandıktan daha sonra, bugüne kadar bir tek arazöz, vazifeli yangın ile ilgili kimse gelmedi. Birkaç yere telefon açtım, karşılık veren olmadı. O dakika itfaiye olsa da gerçi iş işten geçmişti.
Ancak en azından sahipsiz olmadığımızı bilirdik. Hayvanlarımız da şu an neredeler bilemiyoruz. Koyunlarımız ve keçilerimiz kaçamamış, onlar yandı. Bu kadar yıkım varken bir konteyner bile verilmedi. İkametgahım Antalya’da görünüyormuş. Doğrudur. Buraya PTT gelmiyor. Şirketlerim var, o yüzden ikametgahım Antalya’da lakin ben yıllardır buradayım, burada yaşıyorum.”
‘ÖLÜ BİR KENT GİBİ’
“Çiftliğimizde meyve ağaçlarından, dünyanın dört bir yanından getirilmiş bitkilere, çeşitli hayvanlarımız vardı. 40-50 yıldır biriktirdiğim antikalarım, koleksiyonlarım, eşyalarım hepsi yandı kül oldu. Buraları bu yaşlarım için yapmıştım. Çok çalıştım. O da yandı, kül oldu.
50 yıllık birikimim yandı diye de epeyce üzüldüm. Fakat ne yapalım. Yapacak bir şey de olmadı. Burası 1996’da kurulan bir yerdi. Çok seçkin, cüce keçilerimiz, Alman koyunları, tavus kuşları, tavuklar, hindiler..
Örnek bir yerdi. tekrar yapamayız herbiçimde. Çok büyük masraflarla yapıldı. Gördüğünüz üzere her yer kömür üzere. Allah beterinden saklasın diyeceğim fakat daha beteri var mı, bilemiyorum. Yangından evvel çiftliğin bitkileri, hayvanları her şeyi ortasında pahası 3.5 milyon dolardı.
Artık ise kıymeti 1 milyon dolara indi. bu biçimde yemyeşildi, süper bir yerdi. Şu an yalnızca bir meyyit kent. Bu kadar hoş doğayı, toprağı, hayvanları, bitkileri bugünler için yaptım. Gezdikçe gördükçe kahroluyorum.”
‘HER KARESİNDE EMEĞİM VAR’
“Bir haftadır çiftliğe gidip geliyorum, çektiğim acıyı görüyorsunuz. Her temelinde her karesinde emeğim var (Ağlıyor). Hepsi heba oldu. Gelip burada seyrediyoruz. Tahminen kimi bitkiler kurtulur diye sulama yapıyoruz. Bir terlik, bir şortla, tişört bu biçimde çıktım. Evraklarım, her şeyim gitti.
Yani gideni tanım edemem. İnsanın çocukluktan anıları, anıları hepsi vardır. Burada sel olur tahminen, ırmak kenarıdır diye konutları, ahırları yükseğe yaptım. Ancak yangını hiç düşünmemiştim. Bütün bitkilerin hepsini kendi ellerimle diktim. o vakit görmek istemezdim. Her tarafım orman, önüm ırmak.
Huzurlu, keyifli yaşayan bir insandım. Kendi cennetimi kurmuştum lakin cehennem oldu. İki mesken, iki misafirhane, iki personel konutu, ahırlar, binlerce liralık piyano, gramafonlar, dikiş makineleri, 2. Dünya Savaşı’ndan kalma BMW marka motor, beş tane Chopper motor, mescid ve ortasındaki el yazmaları, yapay şelale, 1950’lerin depo mobilyaları, yağlı boya tabloları, yedi tane sera, değerli çiçekler, özel mavi bodur palmiyeler, bakır tencereler, antikalar, konut eşyaları, her şey yok oldu gitti.”
Cihat Aslan – Antalya’nın Manavgat ilçesinde 12 gün evvel başlayan orman yangınları sona ererken orman ve canlı hayatı büyük ziyan gördü. Yangın gerisinde büyük bir enkaz bırakırken, yangının geçtiği yerler artık savaş bölgesini andırıyor. Yangınların bitmesi ve soğutma çalışmalarının akabinde ortaya çıkan imajlar, olayın vehametini gösteriyor.
Alevin esir aldığı ve yıktığı yerlerden biri de Ulukapı Köyü Çaltılıbük mevkiinde yer alan, 70 dönüm üzerine heyeti Hazal Tunalı Çiftliği oldu. Çiftliğin kapısından girildiğinde endişe sinemasını andıran manzaralar, yangının şiddetini en âlâ biçimde anlatıyor. İki başka bölgeden gelen yangının ortasında kalan çiftliğin sahibi, iş insanı, müteahhit Mahmut Tunalı, yangını ve daha sonrasını Milliyet’e anlattı:
‘MERMİ ÜZERE ATIYORDU’
“Yangın sabahı saat 04.00’te köyden bir çalışanım telefon açtı. ‘Anons yapılıyor, köyü boşaltın’ diyorlar. Ben de alışılmış giyindim, geldim. Geldikten daha sonra söylenilen yangına bir baktım, ‘1-2 güne buraya gelmez’ dedim. Saat 05.20’de çiftliğe döndüm. Şıhlar Köyü’nün zirvesinde bir anda alev aldı.
İki farklı yerden yangın çıkmaya başladı. Çabucak hayvanların bulunduğu ahırların kapılarını açtım, kaçıp kurtulabilsinler diye. Yangının bize atladığını gördüğümüz üzere kaçmaya başladık. Ben otomobilime, çalışanım motoruna bindi, terk ettik. 15-20 dakikada doğudan bir başladı, batıya hakikat atladı, gitti. Kozalaklar mermi üzere atıyordu.
Güç kaçtık, rüzgar da vardı. Gerime baktığımda alev alev geliyordu. Her yer ağaç, mevsim de kuruydu, anında aslına bakarsanız tutuşuyordu. Bir alev kitlesi üzerimize geliyordu. Dumanlar, alevleri artık durdurulamayacak derecede görür görmez kaçtık. Yoksa terk eder miyim, bu kadar emek çektiğim bir yeri.”
‘EVLER HÂLÂ YANIYOR’
“Yangın bittikten tahminen 45 dakika daha sonra çiftliğe geri geldiğimde her yerin küle döndüğünü gördüm. Konutların içi hâlâ yanıyordu. Ne yanarken ne yandıktan daha sonra, bugüne kadar bir tek arazöz, vazifeli yangın ile ilgili kimse gelmedi. Birkaç yere telefon açtım, karşılık veren olmadı. O dakika itfaiye olsa da gerçi iş işten geçmişti.
Ancak en azından sahipsiz olmadığımızı bilirdik. Hayvanlarımız da şu an neredeler bilemiyoruz. Koyunlarımız ve keçilerimiz kaçamamış, onlar yandı. Bu kadar yıkım varken bir konteyner bile verilmedi. İkametgahım Antalya’da görünüyormuş. Doğrudur. Buraya PTT gelmiyor. Şirketlerim var, o yüzden ikametgahım Antalya’da lakin ben yıllardır buradayım, burada yaşıyorum.”
‘ÖLÜ BİR KENT GİBİ’
“Çiftliğimizde meyve ağaçlarından, dünyanın dört bir yanından getirilmiş bitkilere, çeşitli hayvanlarımız vardı. 40-50 yıldır biriktirdiğim antikalarım, koleksiyonlarım, eşyalarım hepsi yandı kül oldu. Buraları bu yaşlarım için yapmıştım. Çok çalıştım. O da yandı, kül oldu.
50 yıllık birikimim yandı diye de epeyce üzüldüm. Fakat ne yapalım. Yapacak bir şey de olmadı. Burası 1996’da kurulan bir yerdi. Çok seçkin, cüce keçilerimiz, Alman koyunları, tavus kuşları, tavuklar, hindiler..
Örnek bir yerdi. tekrar yapamayız herbiçimde. Çok büyük masraflarla yapıldı. Gördüğünüz üzere her yer kömür üzere. Allah beterinden saklasın diyeceğim fakat daha beteri var mı, bilemiyorum. Yangından evvel çiftliğin bitkileri, hayvanları her şeyi ortasında pahası 3.5 milyon dolardı.
Artık ise kıymeti 1 milyon dolara indi. bu biçimde yemyeşildi, süper bir yerdi. Şu an yalnızca bir meyyit kent. Bu kadar hoş doğayı, toprağı, hayvanları, bitkileri bugünler için yaptım. Gezdikçe gördükçe kahroluyorum.”
‘HER KARESİNDE EMEĞİM VAR’
“Bir haftadır çiftliğe gidip geliyorum, çektiğim acıyı görüyorsunuz. Her temelinde her karesinde emeğim var (Ağlıyor). Hepsi heba oldu. Gelip burada seyrediyoruz. Tahminen kimi bitkiler kurtulur diye sulama yapıyoruz. Bir terlik, bir şortla, tişört bu biçimde çıktım. Evraklarım, her şeyim gitti.
Yani gideni tanım edemem. İnsanın çocukluktan anıları, anıları hepsi vardır. Burada sel olur tahminen, ırmak kenarıdır diye konutları, ahırları yükseğe yaptım. Ancak yangını hiç düşünmemiştim. Bütün bitkilerin hepsini kendi ellerimle diktim. o vakit görmek istemezdim. Her tarafım orman, önüm ırmak.
Huzurlu, keyifli yaşayan bir insandım. Kendi cennetimi kurmuştum lakin cehennem oldu. İki mesken, iki misafirhane, iki personel konutu, ahırlar, binlerce liralık piyano, gramafonlar, dikiş makineleri, 2. Dünya Savaşı’ndan kalma BMW marka motor, beş tane Chopper motor, mescid ve ortasındaki el yazmaları, yapay şelale, 1950’lerin depo mobilyaları, yağlı boya tabloları, yedi tane sera, değerli çiçekler, özel mavi bodur palmiyeler, bakır tencereler, antikalar, konut eşyaları, her şey yok oldu gitti.”