Doğan Selçuk ÖZTÜRK
● Metin Beyefendi, sizi özetlemek gerekirse tanıyabilir miyiz?
1938 yılında doğdum. İstanbul Erkek Lisesi ve İstanbul Üniversitesi Kimya Yüksek Mühendisliği mezunuyum. Sümerbank Konya-Ereğli fabrikasında meslek hayatına başladım. Henkel Turyağ’da 25 yılı aşkın müddetle çeşitli vazifelerde bulunduktan daha sonra 1992’de genel müdür teknik yardımcısı iken Yıldız Holding’e katılarak Besler Yağ ve Margarin Fabrikası’nı kurdum. Besler Genel Müdürlüğünü takiben Yıldız Holding’in çeşitli şirketlerinde idare şurası başkanlığı, genel müdürlük, holding icra konseyi üyeliği, besin kümesi başkanlığı ve yedi yıl mühlet ile de küme sözcülüğü nazaranvlerinde bulundum. Hala kurucuları içinde bulunduğum MÜMSAD’ın onursal lideriyim.
●Sümerbank’ta epeyce kısa çalışmış olsanız da hayatınız boyunca size ışık tutan bir anınızı paylaşabilir misiniz?
Türk Silahlı Kuvvetleri, askerî birlikler için Sümerbank’a yüklü bir sipariş vermişti. İşletme müdürü Erol Beyefendi işletmedeki deneyimli ustabaşıların vardiyaya girmesini istiyordu, çünkü askeriye, üretilen malları fazlaca sıkı formda denetliyordu. Malın reddedilmesi halinde hem ismimiz ziyan görürdü birebir vakitte özel mal olduğundan diğer bir alıcı bulamazdık. Bu kıymetli tecrübesi kaçırmak istemedim ve Erol Bey’e ustabaşıları ile vardiyaya girmek istediğimi söylemiş oldum. Ustabaşı ile mühendisin eşit bir nazaranvde çalışması pek rastlanan bir durum olmadığından evvel şaşırsa da daha sonra şad oldu ve ben dört ay mühletle, iki ustabaşı ile bir arada vardiyaya girdim. Sonuçta malı problemsiz bir biçimde teslim ettik.
Vardiyada çalışmak bana epeyce kıymetli deneyimler kazandırdı. İş ömrümün 1966-2005 yılları içindeki 39 yılında ister vardiya çalışanının birinci amiri isterse genel müdür olayım, daima onların destekçisi oldum. Gece vardiyasındaki kuvvetlikleri bildiğim için yöneticilik senelerımda da onların taleplerini anlayarak karar vermeye çalıştım.
PARANIN BİR MARKINI BİLE ALAMADIM
● Turyağ’dan ayrılırken bir burukluk hayatışsınız.
Aslında bu otuz yıl öncesine ilişkin bir olay; anlatayım. 54 yaşındaydım ve resmi SSK emeklilik hakkımı almıştım. 25 yıldan beri Turyağ’da çalışıyordum, herkesi artısı ve eksisi ile tanıyor, bastığım her yeri ezbere biliyordum. Öte yandan da Henkel idaresinde genel müdür olamayacağım epey açıktı. Kendi isteğimle ve iş teklifi alarak ayrılmam genel müdürün güzeline gitmemiş, yirmi beş yıllık tazminatımı vermemeye karar vermişti. Son yirmi sene ortasında, üst seviyeden ayrılan her çalışana Henkel’in shake hand (el sıkışma) ikramiye paketi ödenmişti. Yöneticilerin kullandıkları şirket otomobillerinin bedelsiz kendilerine evresi ile unvana ve kıdeme bakılırsa Alman Markı üzerinden hesaplanan meblağ bu paketin ortasındaydı. Arabayı Düsseldorf Henkel’in Türkiye Koordinatörü ile yaptığım konuşmanın akabinde vermek zorunda kaldı, fakat bu paranın bir markını bile alamadım. Genel müdür bir gün “Arkadaşlarla birlikte sizin için bir yemek düzenleyelim.” teklifini getirdi. Ben ise Turyağ’dan âlâ ayrılırsam, bir arada çalıştığım arkadaşlarım için bir yemek düzenlemeyi daima istediğimi, onun vereceği yemeğe gerek olmadığını söylemiş oldum. Bunun üzerine, “Siz Turyağ’dan uygun mi ayrılıyorsunuz?” diye sordu. Benim karşılığım ise kısa ve netti: “Siz hariç evet.”
İstediğimi gerçekleştirdim, iki farklı yemekte 100’ün üzerinde arkadaşımla vedalaştım.
● Ülker’e geçme öykünüz nasıl gerçekleşti?
Merhum Sabri Beyefendi görüşmek için beni çağırmıştı. Ofisine gittiğimde yalnız olduğunu gördüm. Toplantılarımızda yağ pazarına dair gelişmeleri kesinlikle sorardı fakat bu sefer sormadı. İkram faslından daha sonra mevzuyu çabucak açtı. Yıldız Holding’in yağ kullanması artmıştı, yağ üretimini küme bünyesinde ve benim liderliğimde yapmak istiyordu. bu biçimde bir tekliften büyük onur duyacağımı söylemiş oldum lakin bir daha de düşünmek için bir süre rica ettim. Benim için karar vermek hiç de kolay olmadı. Uzunca bir süre düşündükten daha sonra Sabri Bey’e kabul sonucumı telefonla bildirdim.
Sabri Beyefendi şu biçimde demişti: “Metin Beyefendi bizim için kıymetli bir durumu terk ediyorsunuz. Sizden ricam bir kontrat yapalım, bunun için aklınızdan geçen her şeyi fakat her şeyi hiç çekinmeden lütfen yazınız.” Ben kendisine onları senelerdan beri tanıdığımı, bu biçimde bir mukavelenin bana ayıp geleceğini söylemiş oldum. Lakin Sabri Beyefendi ısrarcıydı: “Lütfen hiç çekinmeden yazınız. Biz herkesle bu biçimde kontrat yaparız. daha sonra mukaveleye pek bakmayız lakin olsun bir daha de yaparız.” Hatta kontrat hususları için bana bir de tüyo verdi: “Metin Beyefendi, ben sizin yerinizde olsam iştirak isterim.” Bu tavsiye bana fazlaca enteresan gelmişti. İzmir’e döndükten daha sonra kontratta yer almasını uygun gördüğüm unsurları sıraladım. Sanırım 25 husus vardı. Bu unsurlar maaş, otomobil, mesken kredisi, konut alıncaya kadar nerede oturmak istediğim, sigorta üzere akla gelen her mevzuyu içeriyordu.
KENDİMİ SATSAM BU MEBLAĞI ÖDEYEMEM
● Sabri Bey’in mukavele unsurlarına hiç itirazı olmadı mı? Sabri Bey’le kaldığım otelde buluştuk. Kendisi otelin küçük lobisinde paltosu üzerinde oturmuş, beni bekliyordu, Murat Beyefendi de yanındaydı. Rahat konuşabilmek için odama çıktık. Çok şey konuşuldu. Öncelikle işe başlama tarihinin onlara bırakılmasını ve natürel bu ortada bahsin büsbütün bilinmeyen tutulmasını istediler. Akabinde Sabri Beyefendi mukaveleyi okudu. İzmir’de BMW 3.20 kullanıyordum, otomobilimin 5.20 olmasını istemiştim. Unsura gelince “Nedir bu 5.20?” diye Murat Bey’e sordu. O da “Bizim fabrikada siyah bir otomobil var ya onun üzere…” diye açıklama yaptı.
Mukavelenin son unsurlarından birisi şu biçimdeydi: “Bu kontrat altı yıllıktır. Altı yılın sonunda tarafl arın istemesi halinde birer yıllık mühletler halinde uzatılabilir.” Sabri Beyefendi bu unsura gelinceye kadar yorum yapmadan okumuştu. Bu unsura gelince biraz sertçe yüzüme bakarak “Bu nedir?” diye sordu. Altı yıl ortasında fabrikayı kurup belirli bir çizgiye oturtacağımızı, muhtaçlık halinde bu müddet ortasında bir kez kapasite artırma yatırımı yapabileceğimizi öngördüğümü söylemiş olduğimde “Metin Beyefendi, ben daha 72 yaşındayım.” yanıtını vermişti.
Yıldız Holding’den ayrıldığım güne kadar “Bu yıl da uzatacak mıyız?” diye ne onlar bana sordu ne de ben onlara. sonrasındasında Sabri Beyefendi bu mukaveleye iki husus ekledi. Bu unsurlardan birisi şuydu: “Metin Yurdagül bu mutabakattan cayması halinde şirkete 5 milyon Alman Markı ödeyecektir.” Telaşla “Sabri Beyefendi bu unsur ne söz ediyor, ben kendimi satsam bu meblağı ödeyemem.” dediğimi hatırlıyorum. Sabri Bey’in karşılığı fazlaca netti: “Onu siz ödemeyeceksiniz ki…” Sabri Bey’in cevabının manası şuydu: “Ben senin vazgeçmeyeceğini biliyorum ancak şayet rakipler bizim yağ işine gireceğimizi öğrenir de seni ikna edip vazgeçirmeye çalışırlarsa evvel bana 5 milyon Mark ödemeleri gerekiyor.” Ben de bu biçimdece bonservis bedelimi öğrenmiş oldum. Merhum Sabri Bey’in eklediği bu iki unsurdan daha sonra mukavele imzalandı ve iki taraf da tekrar kontrata dönüp bakmadı.
● Kendinizi latifeyle karışık “çakma iletişimci” olarak tanımlıyorsunuz lakin hem Yıldız Holding’in yaşadığı toplumsal krizlerin aşılmasında birebir vakitte ülkemizin yaşadığı ekonomik krizlerde Yıldız Holding’in pazarlama bağlantısı çalışmalarının yürütülmesinde kıymetli bir hisseniz vardı.
Günümüzde ekonomik darboğazlarda birinci yapılan bağlantısı kesmek ve meblağları artırmak oluyor. halbuki krizler geçicidir. Siz markanızın sürekliliğini sağlamak istiyorsanız alımı teşvik etmelisiniz, Yıldız Holding 2001 krizinde birinci vakit içinderda meblağları artırmama sonucu almıştı. Zira stoklarımızda hammaddemiz vardı ve evvelki fiyatlarla alınmıştı. Yalnızca o günü ve kâr etmeyi hedefl eyen bir tüccarsanız eseri ikame fiyatıyla satmanız lazım. Lakin biz o günkü kuralları kıymetlendirerek orta vermeden satışlarımıza devam ettik. Satışı desteklemek için de bayilerimize ek imkânlar tanıdık ve irtibata hiç orta vermedik. O gün de söylemiş olduğim üzere: Türkiye birinci kez bir kriz hayatıyor. Son sefer da olmayacak üzere görünüyor.
“Biz bu fabrikayı perşembeleri kurmuştuk, değil mi?”
Besler’i kurma çalışmalarının bütün süratiyle devam ettiği günlerdi. Ben gerektikçe Topkapı’daki fabrikaya gidiyor, Murat Beyefendi ile fikir alışverişinde bulunuyordum. Bir gün Murat Beyefendi, “Ben artık perşembe günleri izinliyim.” dedi. Kendisi patrondu fakat 7/24 çalışan bir yöneticiydi. Haftada bir gün müsaade yapmasına doğrusu mutlu olmuştum. Fakat bir daha sonraki hafta perşembe günü Besler’e geldi ve konularımı daha rahat konuşma imkânım oldu. İki hafta daha sonra bir daha bir perşembe günü fabrikaya uğradı, bir daha yararlı görüşmeler yaptık. bu biçimde Murat Bey’i çözebildiğimi anladım. “Perşembe günleri izinliyim.” derken Topkapı haricindeki şirketlere gideceğini söylemek istemiş. Fabrika çalışmaya başladıktan daha sonra bu olayı hatırlatınca, “Sahi, biz bu fabrikayı perşembeleri kurmuştuk, değil mi?” demişti.
“Pakyağ’ı ne vakit aldınız da artık satıyorsunuz?”
● Pakyağ fabrikasıyla ilgili farklı bir anınız var. Onu dinleyebilir miyiz?
Adana’da meslektaş abim merhum Naci Girişken’in en büyük ortağı olduğu Pakyağ fabrikası 1995 yılında kapanmıştı. Fabrika Yıldız Holding’e önerildi ve çeşitli müzakerelerden daha sonra alımına karar verdik. Formaliteler tamamlandı, resmen devretmeye sıra geldi. Adana’da yapılacak evre süreci için Murat Beyefendi beni nazaranvlendirdi. Paydaşlığın yapısını sorduğumda “Sen kendi ismine satın al, iştirak yapısını sonrasındasında hallederiz.” dedi. 1999’da yaptığımız dostça bir toplantı sonunda resmen Pakyağ’ın tek sahibi oldum. Bu mevzu formalite gereği olduğundan da kimseye haber verme muhtaçlığı duymadık. bir süre daha sonra oluşturulan yapı gereği yeni ortaklara bir daha formalite olarak satış yaptım. Birkaç gün daha sonra daldan Adanalı dostum Güner Özsoy aradı. Lokal bir gazetede benim Pakyağ’ı sattığım haberini okumuş, şaşkınlık ortasında “Metin Beyefendi Pakyağ’ı ne vakit aldınız da artık satıyorsunuz?” diye sormuştu. daha sonra iyi olsun dilekleri ile gülüşmüştük.
● Metin Beyefendi, sizi özetlemek gerekirse tanıyabilir miyiz?
1938 yılında doğdum. İstanbul Erkek Lisesi ve İstanbul Üniversitesi Kimya Yüksek Mühendisliği mezunuyum. Sümerbank Konya-Ereğli fabrikasında meslek hayatına başladım. Henkel Turyağ’da 25 yılı aşkın müddetle çeşitli vazifelerde bulunduktan daha sonra 1992’de genel müdür teknik yardımcısı iken Yıldız Holding’e katılarak Besler Yağ ve Margarin Fabrikası’nı kurdum. Besler Genel Müdürlüğünü takiben Yıldız Holding’in çeşitli şirketlerinde idare şurası başkanlığı, genel müdürlük, holding icra konseyi üyeliği, besin kümesi başkanlığı ve yedi yıl mühlet ile de küme sözcülüğü nazaranvlerinde bulundum. Hala kurucuları içinde bulunduğum MÜMSAD’ın onursal lideriyim.
●Sümerbank’ta epeyce kısa çalışmış olsanız da hayatınız boyunca size ışık tutan bir anınızı paylaşabilir misiniz?
Türk Silahlı Kuvvetleri, askerî birlikler için Sümerbank’a yüklü bir sipariş vermişti. İşletme müdürü Erol Beyefendi işletmedeki deneyimli ustabaşıların vardiyaya girmesini istiyordu, çünkü askeriye, üretilen malları fazlaca sıkı formda denetliyordu. Malın reddedilmesi halinde hem ismimiz ziyan görürdü birebir vakitte özel mal olduğundan diğer bir alıcı bulamazdık. Bu kıymetli tecrübesi kaçırmak istemedim ve Erol Bey’e ustabaşıları ile vardiyaya girmek istediğimi söylemiş oldum. Ustabaşı ile mühendisin eşit bir nazaranvde çalışması pek rastlanan bir durum olmadığından evvel şaşırsa da daha sonra şad oldu ve ben dört ay mühletle, iki ustabaşı ile bir arada vardiyaya girdim. Sonuçta malı problemsiz bir biçimde teslim ettik.
Vardiyada çalışmak bana epeyce kıymetli deneyimler kazandırdı. İş ömrümün 1966-2005 yılları içindeki 39 yılında ister vardiya çalışanının birinci amiri isterse genel müdür olayım, daima onların destekçisi oldum. Gece vardiyasındaki kuvvetlikleri bildiğim için yöneticilik senelerımda da onların taleplerini anlayarak karar vermeye çalıştım.
PARANIN BİR MARKINI BİLE ALAMADIM
● Turyağ’dan ayrılırken bir burukluk hayatışsınız.
Aslında bu otuz yıl öncesine ilişkin bir olay; anlatayım. 54 yaşındaydım ve resmi SSK emeklilik hakkımı almıştım. 25 yıldan beri Turyağ’da çalışıyordum, herkesi artısı ve eksisi ile tanıyor, bastığım her yeri ezbere biliyordum. Öte yandan da Henkel idaresinde genel müdür olamayacağım epey açıktı. Kendi isteğimle ve iş teklifi alarak ayrılmam genel müdürün güzeline gitmemiş, yirmi beş yıllık tazminatımı vermemeye karar vermişti. Son yirmi sene ortasında, üst seviyeden ayrılan her çalışana Henkel’in shake hand (el sıkışma) ikramiye paketi ödenmişti. Yöneticilerin kullandıkları şirket otomobillerinin bedelsiz kendilerine evresi ile unvana ve kıdeme bakılırsa Alman Markı üzerinden hesaplanan meblağ bu paketin ortasındaydı. Arabayı Düsseldorf Henkel’in Türkiye Koordinatörü ile yaptığım konuşmanın akabinde vermek zorunda kaldı, fakat bu paranın bir markını bile alamadım. Genel müdür bir gün “Arkadaşlarla birlikte sizin için bir yemek düzenleyelim.” teklifini getirdi. Ben ise Turyağ’dan âlâ ayrılırsam, bir arada çalıştığım arkadaşlarım için bir yemek düzenlemeyi daima istediğimi, onun vereceği yemeğe gerek olmadığını söylemiş oldum. Bunun üzerine, “Siz Turyağ’dan uygun mi ayrılıyorsunuz?” diye sordu. Benim karşılığım ise kısa ve netti: “Siz hariç evet.”
İstediğimi gerçekleştirdim, iki farklı yemekte 100’ün üzerinde arkadaşımla vedalaştım.
● Ülker’e geçme öykünüz nasıl gerçekleşti?
Merhum Sabri Beyefendi görüşmek için beni çağırmıştı. Ofisine gittiğimde yalnız olduğunu gördüm. Toplantılarımızda yağ pazarına dair gelişmeleri kesinlikle sorardı fakat bu sefer sormadı. İkram faslından daha sonra mevzuyu çabucak açtı. Yıldız Holding’in yağ kullanması artmıştı, yağ üretimini küme bünyesinde ve benim liderliğimde yapmak istiyordu. bu biçimde bir tekliften büyük onur duyacağımı söylemiş oldum lakin bir daha de düşünmek için bir süre rica ettim. Benim için karar vermek hiç de kolay olmadı. Uzunca bir süre düşündükten daha sonra Sabri Bey’e kabul sonucumı telefonla bildirdim.
Sabri Beyefendi şu biçimde demişti: “Metin Beyefendi bizim için kıymetli bir durumu terk ediyorsunuz. Sizden ricam bir kontrat yapalım, bunun için aklınızdan geçen her şeyi fakat her şeyi hiç çekinmeden lütfen yazınız.” Ben kendisine onları senelerdan beri tanıdığımı, bu biçimde bir mukavelenin bana ayıp geleceğini söylemiş oldum. Lakin Sabri Beyefendi ısrarcıydı: “Lütfen hiç çekinmeden yazınız. Biz herkesle bu biçimde kontrat yaparız. daha sonra mukaveleye pek bakmayız lakin olsun bir daha de yaparız.” Hatta kontrat hususları için bana bir de tüyo verdi: “Metin Beyefendi, ben sizin yerinizde olsam iştirak isterim.” Bu tavsiye bana fazlaca enteresan gelmişti. İzmir’e döndükten daha sonra kontratta yer almasını uygun gördüğüm unsurları sıraladım. Sanırım 25 husus vardı. Bu unsurlar maaş, otomobil, mesken kredisi, konut alıncaya kadar nerede oturmak istediğim, sigorta üzere akla gelen her mevzuyu içeriyordu.
KENDİMİ SATSAM BU MEBLAĞI ÖDEYEMEM
● Sabri Bey’in mukavele unsurlarına hiç itirazı olmadı mı? Sabri Bey’le kaldığım otelde buluştuk. Kendisi otelin küçük lobisinde paltosu üzerinde oturmuş, beni bekliyordu, Murat Beyefendi de yanındaydı. Rahat konuşabilmek için odama çıktık. Çok şey konuşuldu. Öncelikle işe başlama tarihinin onlara bırakılmasını ve natürel bu ortada bahsin büsbütün bilinmeyen tutulmasını istediler. Akabinde Sabri Beyefendi mukaveleyi okudu. İzmir’de BMW 3.20 kullanıyordum, otomobilimin 5.20 olmasını istemiştim. Unsura gelince “Nedir bu 5.20?” diye Murat Bey’e sordu. O da “Bizim fabrikada siyah bir otomobil var ya onun üzere…” diye açıklama yaptı.
Mukavelenin son unsurlarından birisi şu biçimdeydi: “Bu kontrat altı yıllıktır. Altı yılın sonunda tarafl arın istemesi halinde birer yıllık mühletler halinde uzatılabilir.” Sabri Beyefendi bu unsura gelinceye kadar yorum yapmadan okumuştu. Bu unsura gelince biraz sertçe yüzüme bakarak “Bu nedir?” diye sordu. Altı yıl ortasında fabrikayı kurup belirli bir çizgiye oturtacağımızı, muhtaçlık halinde bu müddet ortasında bir kez kapasite artırma yatırımı yapabileceğimizi öngördüğümü söylemiş olduğimde “Metin Beyefendi, ben daha 72 yaşındayım.” yanıtını vermişti.
Yıldız Holding’den ayrıldığım güne kadar “Bu yıl da uzatacak mıyız?” diye ne onlar bana sordu ne de ben onlara. sonrasındasında Sabri Beyefendi bu mukaveleye iki husus ekledi. Bu unsurlardan birisi şuydu: “Metin Yurdagül bu mutabakattan cayması halinde şirkete 5 milyon Alman Markı ödeyecektir.” Telaşla “Sabri Beyefendi bu unsur ne söz ediyor, ben kendimi satsam bu meblağı ödeyemem.” dediğimi hatırlıyorum. Sabri Bey’in karşılığı fazlaca netti: “Onu siz ödemeyeceksiniz ki…” Sabri Bey’in cevabının manası şuydu: “Ben senin vazgeçmeyeceğini biliyorum ancak şayet rakipler bizim yağ işine gireceğimizi öğrenir de seni ikna edip vazgeçirmeye çalışırlarsa evvel bana 5 milyon Mark ödemeleri gerekiyor.” Ben de bu biçimdece bonservis bedelimi öğrenmiş oldum. Merhum Sabri Bey’in eklediği bu iki unsurdan daha sonra mukavele imzalandı ve iki taraf da tekrar kontrata dönüp bakmadı.
● Kendinizi latifeyle karışık “çakma iletişimci” olarak tanımlıyorsunuz lakin hem Yıldız Holding’in yaşadığı toplumsal krizlerin aşılmasında birebir vakitte ülkemizin yaşadığı ekonomik krizlerde Yıldız Holding’in pazarlama bağlantısı çalışmalarının yürütülmesinde kıymetli bir hisseniz vardı.
Günümüzde ekonomik darboğazlarda birinci yapılan bağlantısı kesmek ve meblağları artırmak oluyor. halbuki krizler geçicidir. Siz markanızın sürekliliğini sağlamak istiyorsanız alımı teşvik etmelisiniz, Yıldız Holding 2001 krizinde birinci vakit içinderda meblağları artırmama sonucu almıştı. Zira stoklarımızda hammaddemiz vardı ve evvelki fiyatlarla alınmıştı. Yalnızca o günü ve kâr etmeyi hedefl eyen bir tüccarsanız eseri ikame fiyatıyla satmanız lazım. Lakin biz o günkü kuralları kıymetlendirerek orta vermeden satışlarımıza devam ettik. Satışı desteklemek için de bayilerimize ek imkânlar tanıdık ve irtibata hiç orta vermedik. O gün de söylemiş olduğim üzere: Türkiye birinci kez bir kriz hayatıyor. Son sefer da olmayacak üzere görünüyor.
“Biz bu fabrikayı perşembeleri kurmuştuk, değil mi?”
Besler’i kurma çalışmalarının bütün süratiyle devam ettiği günlerdi. Ben gerektikçe Topkapı’daki fabrikaya gidiyor, Murat Beyefendi ile fikir alışverişinde bulunuyordum. Bir gün Murat Beyefendi, “Ben artık perşembe günleri izinliyim.” dedi. Kendisi patrondu fakat 7/24 çalışan bir yöneticiydi. Haftada bir gün müsaade yapmasına doğrusu mutlu olmuştum. Fakat bir daha sonraki hafta perşembe günü Besler’e geldi ve konularımı daha rahat konuşma imkânım oldu. İki hafta daha sonra bir daha bir perşembe günü fabrikaya uğradı, bir daha yararlı görüşmeler yaptık. bu biçimde Murat Bey’i çözebildiğimi anladım. “Perşembe günleri izinliyim.” derken Topkapı haricindeki şirketlere gideceğini söylemek istemiş. Fabrika çalışmaya başladıktan daha sonra bu olayı hatırlatınca, “Sahi, biz bu fabrikayı perşembeleri kurmuştuk, değil mi?” demişti.
“Pakyağ’ı ne vakit aldınız da artık satıyorsunuz?”
● Pakyağ fabrikasıyla ilgili farklı bir anınız var. Onu dinleyebilir miyiz?
Adana’da meslektaş abim merhum Naci Girişken’in en büyük ortağı olduğu Pakyağ fabrikası 1995 yılında kapanmıştı. Fabrika Yıldız Holding’e önerildi ve çeşitli müzakerelerden daha sonra alımına karar verdik. Formaliteler tamamlandı, resmen devretmeye sıra geldi. Adana’da yapılacak evre süreci için Murat Beyefendi beni nazaranvlendirdi. Paydaşlığın yapısını sorduğumda “Sen kendi ismine satın al, iştirak yapısını sonrasındasında hallederiz.” dedi. 1999’da yaptığımız dostça bir toplantı sonunda resmen Pakyağ’ın tek sahibi oldum. Bu mevzu formalite gereği olduğundan da kimseye haber verme muhtaçlığı duymadık. bir süre daha sonra oluşturulan yapı gereği yeni ortaklara bir daha formalite olarak satış yaptım. Birkaç gün daha sonra daldan Adanalı dostum Güner Özsoy aradı. Lokal bir gazetede benim Pakyağ’ı sattığım haberini okumuş, şaşkınlık ortasında “Metin Beyefendi Pakyağ’ı ne vakit aldınız da artık satıyorsunuz?” diye sormuştu. daha sonra iyi olsun dilekleri ile gülüşmüştük.